ملاقات با فولکس‌واگن K70L مدل 1973

شرکت فولکس‌واگن از بدو تاسیس در سال 1937 از سوی جبهه کارگران آلمان، هدفش تولید خودروهای ارزان‌قیمت و با دوام بود تا بتواند در راستای نامش به معنای «خودرو مردمی» ایفای نقش کند. در این راستا شرکت فولکس‌واگن محصولات متعددی به تولید رساند که از دیدگاه قیمت نهایی، هزینه‌های نگهداری و دوام فنی بسیار کارآمد و محبوب بودند. این مهم باعث شد فولکس‌واگن به یکی از پرفروش‌ترین شرکت‌های خودروساز آلمان و یکی از پرتیراژترین خودروسازان جهان تبدیل شود.

”در دهه 1970 میلادی تعدادی فولکس‌واگن K70 به بازار کشور وارد شد، که خودروی مورد بررسی در باما، به لطف بازسازی تیمور ریشار سالم‌ترین نسخه از این خودروست.“یکی از محصولات اقتصادی و البته نسبتاً متفاوت فولکس‌واگن سری K70 بود که در سال 1970 میلادی به بازار جهانی معرفی شد. این خودرو اقتصادی در اصل زاده یکی از شرکت‌های زیرمجموعه فولکس‌واگن با نام NSU بود. خودرو مورد بررسی این مقاله از «باما» یک نمونه K70L مدل 1973 است که از سوی تیمور ریشار، راننده سابق مسابقات اتومبیلرانی، کلکسیونر و بازسازی‌کننده حرفه‌ای خودروهای کلاسیک، بازسازی و احیا شده است که بر اساس گفته ایشان، بدون شک تنها نسخه موجود از این خودرو در این وضعیت بازسازی شده و کاملاً احیا شده در ایران است.

سری K70 در واقع محصولی به طراحی شرکت NSU آلمان غربی به تاسیس سال 1873 میلادی بود که به منظور تکمیل سبد محصولات آن، به موازات مدل RO 80 روانه خط تولید شد. اما شرکت NSU در اواخر دهه 1960 میلادی درگیر مشکلات مالی بسیار بود و به همین دلیل با توافقی که با شرکت فولکس‌واگن انجام داد، در سال 1969 میلادی به یکی از زیرمجموعه‌های این شرکت بدل شد.

فولکس‌واگن برند NSU را با دیگر زیرمجموعه خود به نام آتو یونیِن (Auto Union/تاسیس 1932 میلادی) ادغام کرد تا فونداسیون برند آئودی مدرن امروزی را بنا کند. اگر چه این خودروی جدید محصول رسمی فوکس‌واگن به حساب می‌آمد اما شیوه نام‌گذاری آن بر اساس سنت NSU انجام شد. نام K70 متشکل از حرف K مخفف کلمه پیستون در زبان آلمانی بود که اشاره به ساختار پیستونی پیشرانه (بجای پیشرانه دورانی وانکل در سایر محصولات NSU) داشت. عدد 70 نیز نشانگر توان خرجی پیشرانه در واحد PS بود. این خودرو بین سال‌های 1970 تا 1975به تولید رسید که از دو پیشرانه 1.6 و 1.8 لیتری بهره می‌گرفتند. سری K70 در سال 1973 (به صورت رسمی در سال 1975) با فولکس‌واگن پاسات جایگزین شد.

با ابعادی برابر با 4455×1665×1455 میلی‌متر و فاصله محورهای 2690 میلی‌متری، فولکس‌واگن K70L ابعادی بسیار جمع‌وجور دارد. طراحی خودرو بسیار مینیمال و میانه‌رو است که البته از خودرویی در کلاس اقتصادی ارزان‌قیمت انتظاری جزء این نمی‌رود. نمای جلو در اصل با چهار چراغ مستطیل طراحی شده بود اما با خرید NSU از سوی فولکس‌‌واگن، بسیاری از المان‌های فنی و ظاهری در K70 دستخوش تغییرات بارز شد. در نتیجه چراغ‌های جلو با چهار چراغ دایره (مشابه آئودی A100) جایگزین شد. جلو پنجره بسیار ساده با خطوط عمودی تنها با تریم کرومی مزین به نشان فولکس‌واگن تزئین شده است.

چراغ عقب در سبک طراحی بسیار ساده‌تر تنها از دو مستطیل تشکیل شده است. این حجم از سادگی در نمای جانبی نیز دنبال  شده و جزء خط شانه متصل‌کننده لبه کاپوت و در صندوق عقب تقریباً هیچ المان خاص طراحی دیگری در این خوردو تمام قوطی کبریتی دیده نمی‌شود.

تقریباً تمامی المان‌های طراحی در نمای جلو و عقب خودرو با قاب نازکی از تزئینات جزئی کرومی احاطه شده است. استفاده کافی از تزئینات کرومی در جای‌ جای خودرو نظیر دور قاب شیشه‌ها، دور چراغ‌های عقب، سپرها و آینه‌ها و البته نوار باریک دامن خودرو تنها المان زینت‌بخش ظاهر این خودرو است که در صورت حذف، نمای خارجی فولکس‌واگن K70 بسیار لخت و خالی دیده می‌شود.

نمای داخلی به دور از تعجب مملو از پلاستیک فشرده مشکی رنگ و چیدمان بسیار مینیمال و ساده ادوات کنترلی است، که از خودرو آلمانی اقتصادی زاده دهه 1960 میلادی انتظار می‌رود. هیچ خبری از آپشن‌‌های فانتزی نظیر فرمان هیدرولیک، شیشه بالابرهای برقی، قفل مرکزی یا سیستم تهویه مطبوع در این خودرو دیده نمی‌شود، چرا که در آن صورت با تعریف آن دوران ژرمن‌ها از واژه اقتصادی در تضاد بود.

داشبرد صاف و ساده فولکس‌واگن K70 در برگیرنده سیستم صوتی رادیوپخش، سیستم کنترلی بخاری و تعدادی کلید کنترلی به همراه دریچه‌ای خروجی سیستم تهویه است. فرمان خودرو از نوع سه شاخه بسیار ساده با ابعادی نسبتاً بزرگ است تا فرمان‌پذیری را برای این خودروی فاقد سیستم کمکی فرمان ساده‌تر سازد.

نشانگرهای پشت فرمان چهار دایره را شامل می‌شوند که دوتای درونی ساعت آنالوگ و در زیر آن لوگو فولکس‌واگن است، اما دو نشانگر بزرگ‌تر نشان‌دهنده سرعت لحظه‌ای (سمت چپ) و حجم سوخت درون باک، دمای پیشرانه و چند چراغ ساده هشداردهنده (سمت راست) را در بر می‌گیرد. عدم وجود آپشن‌های رایجی چون شیبه‌داخ (یا همان سان‌روف در زبان آلمانی)، نشانگر دور موتور، سیستم تهویه مطبوع یا بالابر برقی شیشه‌ها بلافاصله ذات ارزان‌قیمت و اقتصادی این خودرو را رو می‌کند.

با همه این اوصاف فضای داخلی فولکس‌واگن K70 به شکل قابل توجه و عجیبی جادار و فراخ است. ساختار اتاق این خودرو از نوع مونوکوک (Monocoque) یا یونی بادی (Unibody) است به این معنا که خودرو فاقد شاسی نردبانی است و اتاق و شاسی در یکدیگر ادغام شده است تا ساختار پیکره خودرو را شکل دهند. از سوی دیگر فولکس‌واگن K70 خودرویی پیشرانه جلو و متحرک جلو (ستاپ انتقال نیرو FF) است. در نتیجه با وجود داشتن ابعادی کمتر از 4.5 متر، فضای صندوق خودرو برابر با رقم خیره‌کننده 650 لیتر است که نه تنها در آن زمان رتبه اول جادارترین فضای صندوق کلاس را به خود اختصاص داده بود، بلکه با استانداردهای امروزی نیز این حجم در کمتر کراس‌اوور سایز متوسطی یافت می‌شود که در نوع خود قابل توجه است. فضای نشیمن به دلیل عدم وجود تونل انتقال نیرو به محور عقب، در ردیف دوم سرنشینان بسیار باز و راحت است که باعث می‌شود فولکس‌واگن K70 به عنوان یک خودرو اقتصادی و ارزان‌قیمت خانوادگی شناسایی شود.

با خرید NSU از سوی فولکس‌واگن، این شرکت باید با استانداردهای متفاوت زیرمجموعه جدیدش کنار می‌آمد. فولکس‌واگن که تمامی خط تولید خود و شبکه خدمات پس از فروشش را بر پایه خودروهای پیشرانه عقب و محور محرک عقب (ستاپ انتقال نیرو RR) و از نوع هوا خنک بنا نهاده بود، پس از تولید سری K70، به ناگه باید برای سرویس‌دهی به خودرویی پشرانه جلو و محور محرک جلو از نوع آب‌خنک آماده می‌شد، چرا که این خودرو اولین محصول شرکت فولکس‌وگن با این ستاپ فنی بود. این هماهنگی و همسویی با محصول جدید برای فولکس‌واگن بسیار پرهزینه و پردردسر تمام شد.

پیشرانه پیستونی فولکس‌واگن K70L مورد بررسی باما به طراحی NSU، از نوع چهار سیلندر خطی تنفس طبیعی آب‌خنک است، حجمی برابر با 1.8 لیتر دارد و از سیستم سوپاپ‌بندی OHV (8 سوپاپ) بهره می‌گیرد که زمان‌بندی آن با کمک زنجیر دوبل بین میلنگ و میل بادامک انجام می‌شود. با وجود آن‌ که نام K70 بر حسب توان 70PS (69 اسب‌بخار) پیشرانه 1.6 لیتری آن انجام شد، در عمل پیشرانه 1.8 لیتری با دو ستاپ متفاوت با توان 89 و 99 اسب‌بخار نیز به تولید رسید که نمونه مورد بررسی با داشتن پیستون‌های قطورتر، از نوع 99 اسب‌بخار در دور 5300 و گشتاور 152 نیوتون‌متر در دور 3750 است که با یک کاربراتور دو دهانه سولکس 40 میلی‌متری تغذیه می‌شود و با کمک یک گیربکس چهار سرعت دستی گشتاور را به محور جلو ارسال می‌کند.

این اعداد و ارقام در استانداردهای امروزی چندان خیره‌کننده به نظر نمی‌آید، اما باید در نظر داشته باشید که فولکس‌واگن K70 بین 1050 تا 1100 کیلوگرم وزن داشت و از این رو پیشرانه 100 اسب‌بخاری، به این خودرو توان حرکتی قابل قبولی می‌بخشد و مصرف سوخت متوسطی برابر با 13 لیتر در هر صد کیلومتر به جا می‌گذارد.

سیستم تعلیق این خودرو در جلو از نوع مستقل مک‌فرسون استرات و در عقب از نوع مستقل محور نوسانی به همراه کمک و فنر لول و میل موج‌گیر در هر دو محور است. سیستم ترمز در جلو از نوع دیسکی 225 میلی‌متری و در عقب از نوع کاسه‌ای است.

برخلاف انتظار، سواری سری K70 فولکس‌واگن به دلیل بهره گرفتن از ساختار دیفرانسیل جلو در مسرهای لغزنده و برفی بسیار متین و قابل پیش‌بینی است و فرمان‌پذیری آن چیزی فراتر از استاندارد خودروهای تولید شده در آن دوران است. حتی به منظور افزایش میزان ایمنی در تصادف‌های پشت سر، باک سوخت خودرو با دخالت فولکس‌واگن از عقب به حدفاصل محور عقب و اتاق خورو منتقل شد تا احتمال نشتی و آتش‌سوزی در تصادف‌ها به حداقل کاهش یابد.

سری K70 با قرارگیری در سطح و ردیف محصولات موجود فولکس‌واگن نظیر آئودی 100، به ناچار در بازه کمتری قیمت‌گذاری شد تا تداخل قیمتی و رقابت مستقیم با محصولات وقت این شرکت نداشته باشد. همچنین نسخه سه در سری K70 به دلیل رقابت مستقیم با سری 411 و 412 فولکس‌واگن از تخته طراحی کنار گذاشته شد تا این سری تنها در نسخه چهار در سدان به تولید برسد. با این حال به دلیل داشتن پاره‌ای از مشکلات نظیر نگاه نه چندان مثبت مشتریان آن دوران و هم سطح پنداشتن سری K70 با NSU RO 80 که خودرویی غیرقابل اعتماد بود، K70 حجم فروشی که انتظار می‌رفت را کسب نکرد. در آن دوران شایعاتی مبنی بر پوسیدگی شدید اتاق این خودرو نیز در بازار پخش شد که لطمه جبران‌ناپذیری به بازار فروش این خودرو زد.

فولکس‌واگن در سال 1973 به صورت رسمی از جایگزینی K70 با محصولات جدیدش با نام پاسات سخن به میان آورد که از قضا از پلتفرمی مشترک با K70 بهره می‌برد. تولید K70 تا سال 1975 ادامه یافت اما از آن پس به طور کامل با پاسات جایگزین شد. با همه این دشواری‌ها، فولکس‌واگن در بازه کوتاه شش ساله تولید K70، تیراژ قابل توجه بیش از 211 هزار دستگاه از آن به تولید رساند که بر اساس گفته‌ها تنها کمتر از هزار دستگاه آن از نوع فرمان راست ویژه بازار بریتانیا بود.

بر اساس گفته‌های تیمور ریشار، در دهه 1970 میلادی تعداد قابل توجهی K70 به بازار کشور وارد شد، که متاسفانه بیشتر آن‌ها از بین رفته و نسخه مورد بررسی باما بدون شک سالم‌ترین نسخه از این خودرو است که به صورت تک برگ سند از مالک اصلی و قدیمی آن خریداری شده و فرایند بازسازی را طی کرده است.

_{عکاس: محمدرضا اناری}