همکاری‌های غیرمنتظره در جهان خودرو

سئات به عنوان مطرح‌ترین خودروساز اسپانیایی، تا مدت‌ها با فیات همکاری تنگاتنگی داشت. با این حال مدل ایبیزا در سال 1984 اولین بار سنت‌شکنی کرد؛ طراحی آن کار استودیو ایتال‌دیزاین بود و پروسه طراحی و ساخت آن با همکاری مهندسان کارمن آلمان انجام شده بود. اما طراحی پیشرانه‌های سئات ایبیزا در همکاری با مهندسان پورشه شکل گرفت، امری که حتی روی بلوک پیشرانه ایبیزا نیز درج شده است.

با وجود محبوبیت همیشگی پیشرانه‌های دیزل در اروپا، گازوئیل‌سوزان هرگز در آمریکا آن قدر که باید و شاید مطرح نشدند. این مساله اما گروه کرایسلر را از قرار دادن آپشن یک پیشرانه دیزلی برای سدان جمع‌وجور دوج آونجر منصرف نکرد. پیشرانه دیزل 2 لیتری قابل سفارش برای این مدل، در حقیقت از فولکس‌واگن به عاریه گرفته شده بود و توانست موفقیتی محدود کسب کند.

اولین خودرو خیابانی ساخت مک‌لارن، زاده ایده‌های ناب گوردون موری بود. زمانی که تیم طراحی این ابرخودرو به فکر استفاده از یک پیشرانه سبک و در عین حال قدرتمند بودند، به سراغ مهندسین ژاپنی ایسوزو و هوندا رفتند. در نهایت اما چاره کار در دست ژرمن‌ها بود و بخش M Power ب‌ام‌و پیشرانه 6.1 لیتری 12 سیلندر در اختیار آن‌ها قرار داد که به لطف قدرت 627 اسب‌بخاری، توانایی رساندن این سوپراسپرت سبک وزن به سرعتی بیش از 370 کیلومتر برساعت را داشت.

استون‌مارتین برای مدت‌ دو دهه از پیشرانه‌های طراحی خودش براساس موتورهای فورد استفاده کرد. اما روزهای خوش این خودروساز در ابتدای دهه جاری میلادی رو به زوال گذاشت و برای پایین آوردن هزینه طراحی در عین تبعیت از قوانین محدودکننده گازهای خروجی، مجبور شد دست به دامان بخش AMG مرسدس‌بنز شود و نمونه 4 لیتری توئین توربو 8 سیلندر ژرمن‌ها را در مدل DB11 به کار گیرد.

برای ما ایرانیان، نسل ششم میتسوبیشی گالانت شناخته‌شده‌ترین نمونه است. اما کمتر کسی در ایران می‌داند که زمانی میتسوبیشی از یک پیشرانه آلمانی-ژاپنی در یکی از گونه‌های خاص این مدل بهره برده است. در اواخر دهه هشتاد میلادی که AMG هنوز زیرمجموعه مرسدس‌بنز نشده بود، گونه خاصی از گالانت با همکاری مهندسین این کارگاه آلمانی طراحی شد که در تیراژ 500 دستگاه و با پیشرانه 2 لیتری 170 اسب‌بخاری عرضه شد.

مرسدس‌بنز از همان ابتدای عرضه A کلاس در اواخر دهه نود میلادی، ریسک‌های زیادی کرد که نتیجه‌اش موفقیت‌های پی‌در‌پی بود. با این حال کمتر کسی انتظار داشت که در آخرین نسل از این محصول کوچک شهری، قلب تپنده فرانسوی مورد استفاده باشد! پیشرانه دیزل 1.5 لیتری مورد استفاده در مدل 180d، حاصل همکاری گروه تازه تاسیس رنو-نیسان-میتسوبیشی با مرسدس‌بنز است.

در اواخر دهه شصت میلادی، سیتروئن در حرکتی رویایی یک برند ارزشمند ایتالیایی یعنی مازراتی را خریداری کرد. در آن زمان مدیران سیتروئن افقی روشن برای این خرید بزرگ داشتند و همکاری این دو خودروساز، تولید چندین محصول مازراتی با تکنولوژی هیدروپنوماتیک سیتروئن همانند مدل خمسین بود. با این حال، سیتروئن نیز از این همکاری سود برد و پیشرانه 6 سیلندر مدل مراک نیز در کوپه لوکس این برند فرانسوی یعنی SM استفاده شد.

لانچیا و فراری در دهه پنجاه با همکاری هم در فرمول یک قهرمان شدند و بعدها نیز از موقعی که هر دو زیر چتر گروه فیات قرار داشتند، در تولید چند محصول همانند استراتوس، از پیشرانه‌های فراری استفاده شد. اما شاید عجیب‌ترین نقطه همکاری این دو، در ساخت نسخه سریع و آتشین سدان نیمه لوکس Thema بود. پیشرانه 8 سیلندر این خودرو، نمونه دگرگون شده مدل 308 بود و کد این مدل خاص یعنی 8.32 نیز برگرفته از تعداد سیلندرها و سوپاپ‌های آن است.

آلفارومئو پس از مدت‌ها حرف و حدیث، بالاخره اولین کراس‌اورش را روانه بازار کرد. اما شاید عجیب‌ترین نکته در مورد این خودرو، نه طراحی جذاب و عملکرد فنی خاص آن که همکاری فراری و آلفارومئو در ساخت بهترین گونه از استلویو باشد. هنگامی که آلفارومئو در مدل جولیا از پیشرانه 2.9 لیتری شش سیلندری که در حقیقت نمونه کوچک شده نسخه 8 سیلندر فراری بود استفاده کرد، به قدر کافی تعجب همگان برانگیخته شد. اما استفاده از همین پیشرانه در مدل Quadrofoglio از کراس‌اور استلویو دیگر ختم کلام بود.