نگاهی به لامبورگینی میورا

در دهه 60 میلادی، فروچیو لامبورگینی علاقه زیادی به طراحی و ساخت مدل‌های جی‌تی و اسپرت داشت. از نظر او، ساخت یک مدل موتور وسط دو سرنشین کاری بیهوده و درعین‌حال بسیار گران‌قیمت بود و می‌توانست شرکت را از هدف و تمرکز اصلی خود دور کند. با اطلاع کامل از این موضوع، سه مهندس ارشد لامبورگینی به نام‌های جیان پائولو دالارا، پائولو استانزانی و باب والاس در اوقات فراغت خود روی طراحی یک مدل جدید دو سرنشین موتور وسط کار کردند. طراحی بدنه میورا توسط مارچلو گاندینی انجام و خودرو تنها چند روز مانده به شروع کار نمایشگاه ژنو 66 آماده شد.

شاسی بدون اتاق میورا سال 1965 در نمایشگاه خودروی تورین رونمایی شد و با دیدن آن، بسیاری فکر می‌کردند لامبورگینی در حال طراحی یک خودروی مسابقه‌ای است. سال بعد، این شرکت ایتالیایی در نمایشگاه خودروی ژنو از مدل P400 میورا رونمایی کرد. اتفاقی که در رسانه‌های آن روزها بسیار سروصدا کرد و همه طراحی بدنه زیبا و هنرمندانه آن را تحسین کردند. میورا خودرویی خوابیده، کوچک و سبک بود. یک پیشرانه دوازده سیلندر خورجینی داشت و به‌گونه‌ای وحشیانه قدرتمند بود. فقط 764 دستگاه از این مدل ساخته شد و بعد از گذشت تقریباً 62 سال از آن روز، میورا هنوز هم یکی از گران‌قیمت‌ترین و کمیاب‌ترین مدل‌های شرکت است.

استقبال از کانسپت P400 در نمایشگاه خودروی ژنو به‌قدری بالا بود که آقای لامبورگینی برخلاف میل باطنی خود و همچنین انتقاداتی که در مورد طراحی بدنه خودرو داشت، آن را وارد خط تولید کرد. لامبورگینی نام «میورا» را که از یک گاو وحشی معروف اسپانیایی گرفته شده بود روی P400

درحالی‌که جیان پائولی دالارا ایده موتور وسط بودن میورا را از فورد GT40 گرفته بود، ولی تفاوت‌هایی بین نوع قرارگیری پیشرانه بین این دو وجود داشت. نصب پیشرانه و جعبه‌دنده 5 سرعته به‌صورت طولی می‌توانست علاوه‌بر افزایش بیهوده طول خودرو، تقسیم وزن بین جلو و عقب را به هم بزند. به همین دلیل، مهندسان شرکت تصمیم گرفتند تا پیشرانه 12 سیلندر خورجینی آن را به‌صورت عرضی جلوی محور عقب و جعبه‌دنده خودرو هم پشت آن نصب کنند. لامبورگینی از همان پیشرانه 4 لیتری 12 سیلندر خورجینی مدل 400GT

اگرچه در تئوری، میورا خودرویی فوق‌العاده و بی‌نقص محسوب می‌شد، ولی در واقعیت، اوضاع کمی متفاوت بود. به دلیل عجله شرکت برای وارد کردن آن به بازار و زمان کمی که روی طراحی و توسعه آن گذاشته شد، رانندگان بسیاری از وجود برخی مشکلات شکایت می‌کردند. شاید بتوان مهم‌ترین ایراد این خودرو را بلند شدن بخش جلویی خودرو در سرعت‌های بالا، به دلیل سنگین‌تر بودن بخش عقب آن ذکر کرد. همین مشکلات سبب شدند تا لامبورگینی در طول عمر میورا، چند مدل مختلف از آن رونمایی کند.

دراین میان شرکت از میورا P400S در نمایشگاه خودروی تورین 1968 رونمایی کرد. استفاده از یک شاسی تقویت شده و تایرهای پیرلی جدید توانسته بود برخی از مشکلات اساسی مدل قبلی را برطرف کند. قدرت پیشرانه هم با اعمال تغییراتی مانند تعویض میل‌سوپاپ‌ها تقریباً 20 اسب‌بخار افزایش پیدا کرده بود. علی‌رغم این تغییرات، P400S از نظر عملکرد خیلی تفاوتی با P400 نداشت، ولی فرمان‌پذیری آن بسیار بهتر شده بود.

باب والاس، راننده تست لامبورگینی در سال 1970 میورا P400 Jota را مطابق ضمیمه J مقررات فدراسیون جهانی اتومبیل‌رانی به‌عنوان یک مدل مسابقه‌ای ساخت. این مدل به‌عنوان یک نمونه آزمایشی طراحی و ساخته شده بود. تغییرات زیاد اعمال شده روی آن مانند حذف قطعات فولادی شاسی و استفاده از آلیاژ آلومینیوم به‌جای آن و جایگزین کردن شیشه‌های خودرو با پلاستیک، موجب کاهش وزن تقریباً 400 کیلوگرمی آن در مقایسه با میورا استاندارد شد. پیشرانه Jota هم با اعم

لامبورگینی میورا P400SV به‌عنوان آخرین نسخه این خودرو، سال 1971 متولد می‌شود و معروف‌ترین مدل این خانواده است. در طراحی آن از تجربیات پروژه Jota به‌خوبی استفاده و تقریباً تمامی ایرادهای مدل استاندارد میورا حل شده است. لامبورگینی مشکل بلند شدن بخش جلوی خودروی را با کمی افزایش ارتفاع بخش عقب و کاهش ارتفاع قسمت جلو حل برطرف کرده است. مانند Jota، شاسی SV

در کل هفت دستگاه P400SV/J وجود دارد که در کارخانه لامبورگینی ساخته شده‌اند. از این میان، فقط یک دستگاه به‌صورت فابریک ساخته شده و باقی 6 دستگاه، مدل‌هایی هستند که از P400SV به P400SV/J تبدیل شده‌اند. یکی از این خودروها با شماره شاسی 4934 متعلق به محمدرضا پهلوی، بوده است. بعدها بین سال‌های 1983 تا 1987 هشتمین دستگاه P400SV/J

همانند Jota، میورا رودستر هم یک نسخه تکی از این خودرو محسوب می‌شود. این خودرو مبتنی بر P400 و توسط شرکت برتون طراحی و ساخته شد. نخستین بار، در نمایشگاه خودروی بروکسل 1968 بود که میورا رودستر در معرض نمایش عموم قرار گرفت. به‌عنوان خودرویی که طراحی بخش‌های مختلف بدنه آن تغییرات زیادی در مقایسه با مدل اصلی کرده بود، میورا رودستر با استقبال خوبی در نمایشگاه روبرو شد. یک سال بعد، لامبورگینی این خودرو را به شرکت تحقیقاتی بین‌المللی سرب و روی (<

روز 5 ژانویه سال 2006، لامبورگینی از کانسپت جدیدی با نام میورا در موزه رادیو و تلویزیون آمریکا و هم‌زمان با برگزاری نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس رونمایی کرد. دو هفته بعد، این شرکت ایتالیایی به‌صورت رسمی، در نمایشگاه خودروی دیترویت این خودروی کانسپت را معرفی کرد. این مدل کانسپت به‌منظور گرامیداشت چهلمین سالگرد تولد میورا، توسط والتر دِسیلوا، سرطراح جدید لامبورگینی طراحی شده بود. استفان وینکلمن، مدیرعامل وقت لامبورگینی در حاشیه نمایشگاه، شایعه بازگشت میورا به خط تولید با این مدل کانسپت را رد کرد.

به مناسبت گرامیداشت پنجاهمین سالگرد رونمایی از لامبورگینی میورا P400 در نمایشگاه ژنو 1966، این شرکت در سال 2016 از یک نسخه ویژه لامبورگینی آونتادور با نام Miura Homage رونمایی کرد. این خودرو که توسط شاخه Ad Personam شرکت طراحی شده بود، فقط در تعداد محدود 50 دستگاه تولید شد. این آونتادور خاص 700 اسب‌بخار قدرت و 350 کیلومتربرساعت حداکثر سرعت داشت و قادر بود صفر تا صد را در فقط 2.9 ثانیه پر کند.

یکی از معروف‌ترین مشتری‌های لامبورگینی میورا، محمدرضا پهلوی بود. وی که قبلاً یک دستگاه میورا SV با شماره شاسی 4870 را خریداری کرده بود، دومین لامبورگینی میورا خود را با این درخواست که خودروی جدید باید مدلی فوق‌العاده خاص باشد سفارش داد. در سال 1971، خودروی جدید وی با شماره شاسی 4934 و شماره موتور 30685 توسط خود فروچیو لامبورگینی به محمدرضا پهلوی تحویل داده شد. این خودرو درواقع اولین نمونه رسمی میورا SVJ بود و شش مدل دیگر SVJ بعدازاین خودرو تولید

در مورد اهمیت لامبورگینی میورا و تاثیری که این خودرو روی دنیای ابرخودروها گذاشت بسیار می‌توان نوشت. ولی شاید مهم‌ترین و قابل‌توجه‌ترین اثری که میورا روی صنعت خودرو گذاشت را بتوان شروع یک رقابت بسیار جذاب بین لامبورگینی و فراری دانست. رقابتی که هنوز هم با شدت تمام میان دو شرکت وجود دارد. فراری در سال 1969 با رونمایی از دیتونا 365GTB/4 به نوعی پاسخ لامبورگینی و میورا را داد، خودرویی که موفق شد عنوان سریع‌ترین خودروی دنیا را از میورا پس بگیرد. این جنگ تن‌به‌تن با رونمایی از لامبورگینی کونتاش در سال 1974 ادامه پیدا کرد و هنوز هم ادامه دارد.