کانسپت‌های فوق زشت!

خودروهای مفهومی یا کانسپت معمولاً برای نشان دادن توانایی‌های خودروسازان و استودیوهای طراحی عرضه و در نمایشگاه‌ها و رویدادهای مهمی رونمایی می‌شوند. بنابراین طبیعی است که تلاش زیادی شود تا ظاهر آن‌ها در عین ساختارشکنی و جلوتر از زمان بودن، زیبا باشد. با این حال این تلاش همواره به سرانجام خوبی منجر نمی‌شود و برخی از خودروهای مفهومی، ظاهر چندان زیبایی ندارند. «باما» همراه باشید تا برخی از زشت‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ را بررسی کنیم.

در نمایشگاه ژنو 2009، استون‌مارتین پس از مدت‌ها نام لاگوندا را زنده کرد. این بار اما این نام قدیمی روی یک شاسی‌بلند مفهومی نهاده شد که با توجه به بالا گرفتن تب شاسی‌بلندها در بین خودروسازانی مثل پورشه، می‌توانست برای استون‌مارتین هم محصولی موفق باشد. با این حال ظاهر آن بسیار نامتوازن بود و نتوانست نظر مثبت طرفداران استون‌مارتین و خودروهای لوکس را جلب کند. نهایتاً نام لاگوندا روی مدل تولید محدود Taraf مجددا احیا شد.

در نمایشگاه لس‌آنجلس سال 2006، آکورا از خودرو مفهومی آینده‌نگری با نام Advanced Sedan پرده برداشت که قرار بود علاوه‌بر تعریف زبان طراحی آینده این خودروساز، معرف توانمندی‌های این برند ژاپنی-آمریکایی باشند. متاسفانه اما همین ظاهر عجیب و غیرعادی خودرو، سبب شد تا نکات مثبت تکنولوژیک آن کلاً نادیده گرفته شود. با وجود آن که برخی از المان‌های طراحی Advanced Sedan به محصولات آتی آکورا رسیدند، اما فرم کلی آن به کلی کنار گذاشته شد.

آرورا برندی بود که توسط یک کشیش آمریکایی تاسیس شد و در همان ابتدای تولد، مرگ را تجربه کرد! تنها محصول این نام ناشناخته در سال 1957 معرفی شد. Safety Car را باید اولین خودرو با تمرکز روی ایمنی دانست که در جهان طراحی شد و از آن نظر از تمامی هم عصرانش جلوتر بود. با این حال در دهه پنجاه میلادی، ایمنی خودرو هنوز اولویت بسیار پایین‌تری نسبت به زیبایی ظاهری داشت و به همین جهت ناکام ماند و نتوانست پشتیبان مالی پیدا کند. تنها نمونه تولید شده امروزه در موزه‌ای در انگلستان دیده می‌شود.

در نمایشگاه توکیو 1999، هوندا از یک خودرو مفهومی آینده‌نگر پرده‌برداری کرد که Fuya-Jo نام داشت. در دوره‌ای کوتاه از اواخر دهه نود تا اواسط دهه اول قرن بیست‌ویکم، تعدادی خودرو مفهومی ژاپنی با فرم‌های بدنه جعبه‌ای مرتفع ساخته شدند که برگرفته از فرهنگ خودرویی ژاپن و با تمرکز روی فضای کابین حداکثر در حداقل ابعاد بودند حاصل آن‌ها نهایتاً محصولاتی مثل نیسان Cube شد. در مورد Fuya-Jo اما ظاهر خودرو به قدری ناموزون و زشت بود

بیوک از اواسط دهه نود، روند رو به زوالی را طی می‌کرد. در نمایشگاه دیترویت سال 1998 این برند قدیمی آمریکایی تلاش کرد تا با یک خودرو مفهومی، چهره خود را گرگون سازد. سیگنیا یک کراس‌اور-استیشن کاربردی بود که در آن طراحان چیدمانی خلاقانه در کابین و نحوه باز شدن درهای عقب و صندوق ارائه کرده بودند. با این حال فرمت کلی خطوط و منحنی‌های بدنه و خصوصاً دماغه آن انتقادات زیادی در پی داشت و نهایتا نتوانست انتظاراتی که مدیران بیوک داشتند را برآورده کند.

کیا KCV4 موجاوی در نمایشگاه شیکاگو 2005 رونمایی شد تا دستاوردهای اخیر بخش تحقیقات کیاموتورز را به عرصه ظهور بگذارد. این پیکاپ بزرگ در حقیقت بازار آمریکای شمالی را هدف گرفته بود. با وجود فرم جذاب بدنه، متاسفانه دماغه آن اصلا جذاب نبود و بیشتر شبیه به محصولات ارزان قیمت و کوچک آن زمان کیا بود. جالب این که بعد از عرضه این خودرو مفهومی، کیا ایده ساخت پیکاپ بزرگ را کنار گذاشت و تمرکزش را روی کراس‌اورها گذاشت.

این که یک خودروی مفهومی زشت باشد، شاید چندان عجیب نیست. اما این که یک خودروی مفهومی با وجود زشت بودن و عدم استقبال گسترده، نهایتاً راهی خط تولید شود قطعاً از عجایب روزگار است! نمونه کانسپت پونتیاک آزتک در نمایشگاه دیترویت 1999 رونمایی شد. ایده یک کراس‌اور متوسط کاربردی جوان‌پسند، می‌توانست نجات بخش پونتیاک باشد. با وجود آن که المان‌های جذابی در طراحی آزتک گنجانده شده بود، اما عدم هماهنگی بین این المان‌ها نهایتاً سبب شد تا ظاهر خودرو زیبا نباشد. متاسفانه برخی از همان المان‌های جذاب در نمونه تولیدی حذف شدند!

بل ایر یکی از محصولات جذاب و پرفروش شورولت در دهه پنجاه بود که به تدریج از دهه شصت میلادی جایش را به مدل ایمپالا داد. شورولت برای زنده کردن یاد نمونه‌های تولید شده در اواسط دهه پنجاه، یک نمونه مفهومی نوستالژیک را در نمایشگاه دیترویت 2002 معرفی کرد. در آن زمان موج ساخت خودروهای Retro نوستالژیک تازه آغاز شده بود و بل ایر نیز می‌توانست بازگشتی موفقیت‌آمیز برای شورولت باشد. با این حال طراحی این خودرو به دل منتقدان و مردم ننشست و عدم هماهنگی خطوط بیش از حد نرم و آبکی با المان‌های دهه پنجاهی، نتوانست خروجی مثبتی داشته باشد.