سرکش‌ترین حالت پراید

در دنیای شلوغ و پر هیاهوی خودروها و در میان انبوه مدل‌هایی که معمولاً پس از حضوری کوتاه مدت از بازار خارج می­‌شوند، کمتر نمونه‌­ای می‌­تواند نام خود را جاودان نموده و حتی جایگاهی در تاریخ صنعت خودروسازی به خود اختصاص دهد.

” فورد فستیوا شوگان در سال 1989 معرفی شد، یک هاچ‌بک موتور-وسط که به پیشرانه شش سیلندر تاروس SHO مجهز بود.“شاید فورد فستیوا از بسیاری جهات خودرویی قابل توجه محسوب نشود چراکه تقریباً نه در بخش فنی ویژگی جالبی داشته و نه در طراحی ظاهری اما به واسطه حضور طولانی مدت خود روی خط تولید و عرضه در نقاط مختلف جهان با برندها و نام‌های مختلف مانند آنچه ما به عنوان پراید می‌شناسیم، مطمئناً یکی از خودروهایی است که برای همیشه در ذهن بسیاری از علاقمندان حاضر خواهد بود.

فورد فستیوا در سه نسل و در فاصله سال‌های 1986 تا 2002 روی خط تولید قرار داشت اما هیچ یک از سه نسل این خودرو به میزان اولین نسل، عمری طولانی و پر ماجرا نداشت.

نسل اول فستیوا به سفارش فورد ولی توسط مزدا در قالب یک هاچ‌بک سه در و روی پلتفرم DA طراحی شد. در آن دوران فورد یکی از سهامداران عمده شرکت ژاپنی مزدا بود. این خودروی کوچک از همان ابتدا در برخی بازارها همچون استرالیا و اروپا با نام "مزدا 121" به فروش رسید درحالی‌که از یکسال بعد یعنی 1987، تولید آن تحت برند کیا و با نام پراید نیز آغاز شد.

هرچند تولید مزدا 121 پس از تنها 4 سال خاتمه یافت، ولی فستیوا در طی چندین دهه در بسیاری کشورها همچون کره جنوبی، چین، مصر، ونزوئلا و البته طولانی‌تر از همه در ایران، روی خط تولید قرار داشته و تحت برندهای مختلف با فرم اتاق‌های سدان، هاچ‌بک 5 در ، استیشن و حتی وانت به فروش رسید.

اما در همان سال‌های اولیه ساخت فستیوا، نسخه‌ای بسیار خاص از آن هم ساخته شد که در میان علاقمندان کمتر شناخته شده است: فورد شوگان (Shogun) که نام خود را از لقب ژنرال‌ها و فرمانروایان قدرتمند ژاپنی به عاریت گرفته بود، هاچ‌بکی نیرومند بشمار می­‌آمد که در سال 1990 قیمتی مشابه با پورشه 911 داشت ولی از آن سریع‌تر بود.

در زمان حکمرانی خودروهای هاچ‌بک یعنی دهه 80 میلادی و دورانی که مدل‌های قدرتمندی همچون رنو 5 توربو و پژو 205 T16 معرفی شده بودند، دو مهندس به نام‌های Chuck Beck و Nick Titus جای خالی یک فورد هاچ‌بک نیرومند را حس کردند. حاصل تلاش این دو نفر فورد فستیوا شوگان بود که در سال 1989 معرفی شد، یک هاچ‌بک موتور-وسط که به پیشرانه شش سیلندر تاروس SHO مجهز بود. این پیشرانه ساخت یاماها 3 لیتر حجم داشته و 220 اسب‌بخار قدرت و 273 نیوتن‌متر گشتاور را از طریق جعبه‌دنده 5 سرعته دستی به چرخ‌های عقب انتقال می­‌داد.

با توجه به وزن 990 کیلوگرمی این خودرو و تقسیم وزن 57 و 43 درصدی روی محورهای عقب و جلو، شوگان بسیار سریع‌تر از تاروس SHO بود و می­‌توانست ظرف تنها 5 ثانیه به سرعت 96 کیلومتر برساعت دست یابد و در مدت 13.62 ثانیه مسافت 400 متر را طی کند و در نهایت به حداکثر سرعت 232 کیلومتر برساعت برسد.

به لطف فاصله 14 سانتی‌متری شوگان از سطح زمین، ارتفاع کلی آن برابر با 135 سانتی‌متر بود ضمن اینکه طول، عرض و فاصله میان محورهای آن نیز به ترتیب 3.65، 1.86 و 2.31 متر اندازه‌گیری شد.

ورودی هوا روی کاپوت و گلگیرهای پهن فایبرگلاس در عقب و رینگ‌های 5 پره 15 و 16 اینچی در محورهای جلو و عقب با تایرهای ساخت گودیر مهمترین ویژگی‌های ظاهری شوگان محسوب می‌­شدند درحالیکه مخزن باک ایمن‌سازی شده به ظرفیت 57 لیتر، صندلی‌های مسابقه‌ای ریکارو ، فرمان مسابقه‌ای momo، صفحه پشت آمپر سفارشی و سیستم رادیو AM/FM با قابلیت پخش کاست به عنوان امکانات رفاهی استاندارد این خودرو به شمار می‌­آمدند.

شوگان به علت عملکرد خیره‌کننده فنی، در همان دوران بسیار مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته و تصویر آن روی جلد بسیاری از مجلات مهم خودرویی همچون شماره فوریه 1991 از مجله Road & Track چاپ شد. نکته مهم دیگر اینکه شوگان توانست در میان 10 خودروی برتر به انتخاب نشریه Car and Driver نیز راه یابد.

قیمت پایه شوگان در سال 1989، 42 هزار دلار تعیین شده بود. معروف‌ترین شخص در میان 7 خریدار خوشبختی که شانس مالکیت این خودرو را پیدا کردند، جی لنو بوده که توانست این خودرو را به قیمت 35 هزار دلار خریداری نماید یعنی چیزی معادل 72,500 دلار در زمان حاضر.

آخرین مرتبه‌ای که نمونه‌ای از شوگان به معرض فروش گذاشته شده ، به سال 2005 بازمی­‌گردد که یک دستگاه از این خودرو با قیمت 42 هزار دلار عرضه شد.