الدورادو؛ پیرمرد جوان ایتالیایی

مازراتی الدورادو 1958 تاریخ‌ساز، اولین خودرویی در اروپا بود که حامی مالی‌اش در مسابقات اتومبیل‌رانی فعالیتی در زمینه خودرو نداشت. پس از آن بود که مسیر جدیدی در مسابقات اتومبیل‌رانی به روی شرکت‌ها گشوده شد و شرکت‌های زیادی فرصت یافتند از این رقابت‌ها برای تبلیغ برند خود استفاده کنند.

”6 دهه پیش، استرلینگ موس با اولین خودرو مسابقه‌ای تک‌سرنشین ساخت اروپا، رانندگی کرد.“شروع‌کننده این مسیر آقای زانتی بود که در حرکتی بی‌سابقه تصمیم گرفت در مسابقه‌ای که بهترین رانندگان اروپایی و آمریکایی رقابت می‌کردند، کسب و کار خود را به جهانیان معرفی کند. او، که صاحب شرکت بستنی‌سازی الدورادو بود، به مازراتی ماموریت داد تا نمونه‌ای از خودروی420/M/58  را به رنگ سفید درآورده و آن را به نشان شرکت الدورادو مزین کند. نام شرکت الدورادو با فونت مشکی رنگ در دو سوی جانبی و همچنین با فونت کوچک‌تر در جلو و عقب ماشین حک شد. نشان شرکت الدورادو که نمایانگر یک کابوی خندان بود نیز روی بخش مرکزی دماغه خودرو جای گرفت.

برای این‌که سنت همیشگی این مسابقات در بکارگیری رنگ قرمز به طور کامل زیرپا گذاشته نشود، تصمیم گرفته شد کلمه «ایتالیا» با رنگ قرمز درخشان در دوسوی خودرو نوشته شود تا به صورت نمادین دو منظور را نمایش دهد: اول کشور سازنده خودروی مسابقه‌ای مازراتی و دوم ملیت مالک شرکت بستنی‌سازی. آخرین نوشته‌ای که روی بدنه خودرو اضافه شد، نام راننده‌ای بود که قرار شد خودرو را در مسابقه براند؛ او کسی نبود جز استرلینگ موس، یکی از بهترین رانندگان تاریخ مسابقات اتومبیل‌رانی.

یک‌سال پیش از آن، خودروی مزین به علامت نیزه سه شاخ یعنی مازراتی، در مسابقات قهرمانی جهانی فرمول یک 1957 و به رانندگی خوان مانوئل فانجیو پیروز شده بود. از سال 1958 ساخت سفارشی خودروها برای مشتریان ثروتمند شروع شده بود و دانش فنی ارزنده‌ای که در نتیجه تجربیات در مسابقات سرعت به دست آمده بود در اختیار آن‌ها قرار می‌گرفت.  زانتی از تجربه و دانش مازراتی بهره کامل برد و شاسی شماره 4203 این شرکت را سفارش داد.

مهندس باتجربه این شرکت یعنی ژولیو آلفیری، الدورادو را در عرض چند ماه ساخت. برروی الدورادو پیشرانه 4190 سی‌سی هشت سیلندر نصب شده بود که توانایی تولید 410 اسب‌بخار قدرت در 8000 دور در دقیقه را داشت. با توجه به وضعیت پیچ‌های پیست مونزا، مازراتی تصمیم گرفت پیشرانه و جعبه‌دنده دو سرعته الدورادو را به میزان 9 سانتی‌متر به مرکز ثقل خودرو نزدیک‌تر کند تا توزیع وزن بهتری در خودرو اتفاق بیفتد.

اکسل و شاسی خودرو بازنگری شد و ساختار شاسی نیز مورد تقویت قرار گرفت تا در هنگام حرکت روی پیست بتنی مونزا عملکرد خوبی داشته باشد. هرچند این بازنگری‌ها سبب شد اندازه‌های خودرو نسبت به ابعاد طراحی اولیه تغییر یابد ولی انجام این تغییرات اجتناب‌ناپذیر بود.

برای جبران ابعاد بزرگ شده خودرو، مازراتی الدورادو به رینگ‌های منیزیومی مجهز شد که در پوشش لاستیک‌های 18 اینچی پرشده با گاز هلیوم قرار گرفته بودند. قرارگیری تمامی این اجزا در کنار هم باعث شد وزن خودرو به 758 کیلوگرم برسد. بدنه آلومینیومی و دست‌ساز خودرو، برای کمک به عبور بهتر جریان هوا به مجرایی مجهز شده بود که بخش بزرگی از ابتدا تا انتهای بدنه خودرو را در برمی‌گرفت.

60 سال پیش از این یعنی در روز 29 ژوئن 1958 و در پیست مونزا، رقابت در میان شرکت‌کنندگانی که برای کسب پیروزی می‌جنگیدند، آغاز شد. در آن زمان در پیست مونزا مسابقه در قالب سه بخش برگزار می‌شد تا خودروسازان اروپایی از هراس وجود شرایط سخت در مسابقه، از شرکت در آن خودداری نکنند.

موس در جریان دور اول و دوم مسابقه توانست جایگاه چهارم و پنجم را کسب کند و امیدوار بود در نهایت بتواند عنوان سوم را در این رقابت از آن خود کند ولی متاسفانه به دلیل بروز نقص در بخش فرمان، خودرو به سوی گاردریل منحرف شده و برای مدتی از ادامه مسابقه بازماند.

پس از این برخورد ناخوشایند، موس دوباره توانست به مسابقه بازگردد چرا که خودرو به لطف انجام بازنگری‌های اساسی که در ساختار آن انجام شده بود، آسیب جدی ندید و امکان ادامه حرکت را داشت. در نهایت موس موفق شد جایگاه هفتم رقابت را به دست آورد.

با وجود جو خاص حاکم بر پیست مونزا که به دلیل حضور حجم زیاد شرکت‌کنندگان و تماشاگران اتفاق افتاده بود این مسابقه نتوانست به رویدادی تاریخی برای الدورادو تبدیل شود. پس از آن قسمت‌های آسیب دیده بدنه الدورادو در موسسه جنتیلینی مورد بازسازی قرار گرفت و همچنین به منظور شرکت دادن خودرو درمسابقات ایندیاناپولیس 500 که در 1959 برگزار شد، روی بدنه خودرو تغییراتی نیز انجام شد.

به دلیل لزوم نمایش ملیت خودرو در میان سایر شرکت‌کنندگان این مسابقه بین‌المللی، بدنه خودرو به رنگ قرمز ایتالیا تغییر یافت ولی نام حامی مالی همچنان روی بخش جانبی خودرو و با فونت سفید رنگ باقی ماند. علامت کابوی خندان نیز به رنگ سفید و روی دماغه و عقب خودرو به چشم می‌خورد.

با این حال، در این مسابقه نیز شانس با الدورادو همراه نبود و در نهایت توانست 33 دور از 36 دور مسابقه را طی کند. مازراتی الدورادو هم‌اکنون به عنوان عضوی از مجموعه پانینی به رنگ اولیه خود بازگشته و در شهر زادگاهش، یعنی مودنا، به حیات ادامه می‌دهد.