پدرش را بیشتر از خودش می‌شناسیم؛ ورنا. هیوندای ورنا. پدیده‌ای که اواسط دهه 80 یکی از لوکس‌های بازار ایران شناخته می‌شد. کره‌ای سر به زیری که خیلی زود جایش را در بین خانواده‌ها باز کرد. البته جوان‌ترها هم با آن خاطرات خوبی داشتند.
ورنا درست در زمانی یکه‌تاز بازار ایران شد که در نبود خیل عظیم چینی‌ها، همراه با برادر دیگرش یعنی آوانته نیز روزهای درخشانی را در کشور سپری می‌کرد. ورنا، آوانته و بسیاری دیگر از خودروهای کره‌ای و ژاپنی از اواخر دهه 80 قربانی سونامی حضور چینی‌های پر آپشن و البته بی‌کیفیت شدند. با این حال هنوز بازار به دنبال خودرویی مانند آن‌ها می‌گشت که علاوه‌بر کیفیت و اعتبار برند، قیمت مقرون به صرفه‌ای هم داشته باشد. یک دهه‌ای از این ماجرا گذشت و ورنا جای خود را به اکسنت داد و النترا جای آوانته را گرفت. غافل از اینکه کمتر کسی می‌دانست که این تغییر و تحول در واقع بازی با اسم‌ها بوده است.
بازگشت اکسنت (که نام جدیدی برای ورنا است) به بازار ایران حول و حوش سال 92 اتفاق افتاد. محصولی متعلق به سومین نسل از تولیدات این خانواده که برای اولین بار در سال 2011 رونمایی شد. این سری از اکسنت‌ها به‌شدت از سوی بازارها در حال توسعه مانند ترکیه، کلمبیا، هندوستان، اندونزی، روسیه، مکزیک و چین با استقبال روبه‌رو شده بود. شاید عجیب باشد ولی این نسل هم‌چنان در سایت‌های نیجریه، موزامبیک، الجزایر و البته ایران تولید می‌شود.
شاید ویرایش سدان اکسنت در ایران طرفداران پر و پا قرصی داشته باشد اما در آن‌سوی آب‌ها برای نسخه هاچ‌بک این خودرو سر و دست می‌شکنند. حداقل آمریکایی‌ها که عاشق نمونه 1.6 لیتری 138 اسب‌بخاری‌اش شدند. در استرالیا همین اکسنت را با پیشرانه دیزلی می‌پسندند. هندی‌ها اقبال خیره‌کننده‌ای به تیپ Low Option (نسخه پایه) آن نشان داده‌اند. اصلاً در مکزیک که او را با نام دوج Verna می‌شناسند. بد نیست بدانید که کرایسلر (مالک برند دوج) شریک تجاری هیوندای در برخی از بازارها است.
طراحی ظاهری هیوندای اکسنت
اکسنت زبانی نرم و محافظه‌کارانه دارد. چهره‌ای بی‌حاشیه که حقیقتاً یکی از رموز موفقیتش است. اغراق در این خودرو جایی ندارد. این را می‌شود از بازی آرام زوایا در کناره‌ها هم فهمید. البته این کره‌ای آن‌قدرها هم تصور می‌شود گوشه‌گیر نیست. جسارت قابل قبولی در جلوه بصری آن به‌ویژه در چراغ‌های جلو و عقب، فرم مه‌شکن و البته گریل جلوپنجره دیده می‌شود. بالاخره هرچه باشد این خودرو یکی از فرزندان دوران مدرن هیوندای به شمار می‌رود.
بیننده به محض رویت اکسنت ذهنیت مثبتی نسبت به آن پیدا می‌کند. نه آن را یک لوکس با اغراق می‌داند و نه یک سدان کسل‌کننده. هیوندای با در نظر گرفتن ریسک تبدیل شدن اکسنت به یک خودروی اسپرت، با کمال مراقبت از یک ردیف ساده LED داخل چراغ‌های جلو استفاده کرده است؛ استراتژی مناسبی که هم چهره مدرنی به خودرو بخشید و هم اینکه در بحث لامپ‌های نور روز زیاده‌روی نکرد. مهندسان طراح، با جسارت هرچه تمام‌تر فرورفتگی‌های جذابی را روی کاپوت این خودرو اعمال کرده‌اند تا اینکه خودرو از خطر نزدیک شدن به یک «سدان پیرمردی» دور بماند. استراتژی محافظه‌کاری در این خودرو حتی روی رینگ‌های آن هم دیده می‌شود. طراحی ساده و البته درخور توجهی که شاید در نگاه اول امروزی نباشد ولی همیشه به‌عنوان یک مد تلقی می‌شود.
در کناره‌ها می‌توان پیشرفت فناورانه هیوندای در زمینه طراحی را به‌خوبی حس کرد. جایی که دستگیره‌ها با شیب دقیق و حساب‌شده درست در امتداد زاویه جانبی جای‌گیر شده‌اند. کاملاً واضح است که طراح می‌خواسته تا جایی که می‌شده D-Pillar (ستون سوم) را بالا بکشد که فضا برای سرنشینان عقب بهتر و بیشتر باشد. تلاشی که البته چندان موفقیت‌آمیز نبوده و شیب انتهایی کمی بیشتر از حد انتظار است.
زبان گرافیکی اکسنت در قسمت عقب هم‌چنان با حفظ سنت، متین و باوقار است. با این حال کشیدگی تقریباً تند چراغ‌های عقب به سمت طرفین کمی حس و حال جوان‌گرایی به آن بخشیده است.
با اینکه از عرضه این خودرو در بازار ایران چیزی حدود چهار پنج سال می‌گذرد ولی فلسفه طراحی آن هنوز هم تازه است. فارغ از مباحث فوق، اکسنت به‌عنوان یک الگوی مثال‌زدنی در طراحی بادی‌کیت هم شناخته می‌شود. هیوندای اصول حجم‌دهی را با استادی تمام اجرا کرده است. اینکه چراغ‌ها چقدر از سطح بدنه بیرون باشند یا اینکه گلگیرها چطور در راستای در‌ها به انحنا برسند، شاید از دید خریدار عادی چندان مهم نباشد ولی در نهایت این‌گونه می‌شود که این خودرو برای سال‌های متمادی به چشم یک سدان مدرن دیده می‌شود.
فضای داخلی هیوندای اکسنت
داخل اتاق اکسنت ناگهان ورق برمی‌گردد. گویی همه‌چیز ناگهان دستخوش یک انقلاب می‌شود. هرچقدر که هیوندای در طراحی بیرونی دست به عصا راه می‌رفت، داخل کابین خود را به جوان‌ترها نزدیک‌تر کرده است. البته تصور اسپرت‌گرایی مانند جنسیس یا لوکس‌گرایی سطح بالا مانند گرنجور را نداشته باشید. کابین اکسنت را باید با کلاس همین خودرو مقایسه کرد. اگرچه که دنیای درونی این هیوندای با جهان بیرونی‌اش متفاوت است.
ترکیب زیبای خطوط منحنی و زوایای شکسته، حس جالبی را القا می‌کند. استفاده گسترده از پلاستیک فشرده به‌عنوان زیرساخت اصلی داشبورد و کنسول به دلیل مباحث اقتصادی موجه به نظر می‌آید. نور ملایم آبی که در پشت آمپر و روی ادوات داخلی تعبیه شده، آرامش منطقی را ایجاد کرده است. باز هم کنترل هیوندای در طراحی معقول را اینجا مشاهده می‌کنیم. با اینکه کابین اکسنت کمی رادیکال است اما شرکت در این قسمت هم زیاده‌روی نکرده است. نمایشگر 7 اینچی میانه کنسول از همان اول مدرنیته این کره‌ای را به رخ می‌کشد. فرم دمپرهای تهویه مطبوع به روند چشم‌نواز طراحی داخلی کمک زیادی کرده است. البته به لطف حضور قطعات یدکی متعدد و قابلیت ماژولی سیستم الکترونیکی سرگرمی این خودرو، تعویض نمونه استاندارد با سیستم صوتی جدید و نمایشگر بزرگ‌تر به‌وفور رایج است.
اگر خودرو قبلی شما تندر 90 بوده باشد به طور حتم از چنین زبانی شگفت‌زده می‌شوید؛ اما برای آن‌ها که خودروهای روز سوار می‌شوند، یا حداقل کره‌ای سوارها، اکسنت در این مدل حرف تازه‌ای برای گفتن نداشته است. دکمه‌ها و شصتی‌ها با سادگی هرچه تمام‌تر ساخته شده‌اند. شاید اگر هر برند دیگری غیر از هیوندای بود، به جرم کلیشه کاری محکوم می‌شد. صندلی‌ها، رودری‌ها، پادری‌ها، جنس سقف، غربیلک فرمان و دسته‌دنده در نازل‌ترین حد ممکن البته با استانداردهای هیوندای هستند.
باز هم محدودیت‌های قیمتی، دست هیوندای را برای بهتر کردن طراحی ارگونومی صندلی‌ها بسته است. نه اینکه بگوییم رانندگی با این خودرو خسته‌کننده است ولی راستش را بخواهید از تهران تا شمال حداقل می‌بایست یکی دو توقف داشته باشید. پیش‌تر هم گفتیم که فرود زودهنگام شیب سقف کار را برای سرنشینان بلندقد در ردیف عقب سخت کرده است؛ اما این نکته را در نظر داشته باشید که فضای مانور پاها (Leg Room) چه برای راننده و شاگرد و چه برای سرنشینان عقب وسیع و جادار است.
امکانات رفاهی و ایمنی هیوندای اکسنت
فول‌آپشن کمی برای این خودرو اغراق‌آمیز است؛ اما این روزها یک خودرو با سانروف، جعبه‌دنده اتوماتیک، سیستم تهویه مطبوع خودکار، چراغ‌های زنون، کروز کنترل، دکمه‌های رابط روی فرمان، خاموش و روشن خودکار چراغ‌ها، رینگ‌های 16 اینچی و البته استارت دکمه‌ای، از دید مشتری ایرانی خودرویی کامل به حساب می‌آید.
شاید اصلی‌ترین انتقادی که بتوان به این خودرو وارد کرد، سیستم صوتی‌اش باشد. سیستمی با 4 بلندگوی ساده. البته واردکننده و کمی بعد تولیدکننده این خودرو در ایران، درست دست روی همین نقطه ضعف گذاشت و به این پکیج 4 تیوتر نیز اضافه کرد تا اوضاع را بهتر کند. سنسور عقب، دوربین، پخش CD و DVD و هم‌چنین قابلیت اتصال درگاه USB و AUX که دیگر گفتن ندارد.
هیوندای این روزها راهی را می‌رود که ژاپنی‌ها 20 سال پیش رفته‌اند؛ یعنی تمرکز روی کیفیت و ایمنی. در فرهنگ خودرویی ضرب‌المثلی هست که می‌گوید NHTSA (اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌های آمریکا) آن‌قدر سخت‌گیر است که برخی از خودروها را در همان در ورودی مردود می‌کند. هیوندای با همین اکسنت توانست 4 ستاره از 5 ستاره کلی این مرکز تست ایمنی خودرو را به دست بیاورد. این یعنی کره‌ای فوق در 4 بخش اصلی نمره کلی، آزمون برخورد از جلو، آزمون برخورد از کنار و واژگونی موفق به کسب نمره خوب شده است. بخش چینی NCAP هم سال 2011 و پیش از عرضه رسمی 5 ستاره کامل به این خودرو اعطا کرد.
شاید بد نباشد بدانید که اکسنت‌های وارداتی شامل 2 ایربگ بودند ولی نمونه تولید داخل 4 ایربگ دارد. حضور سیستم‌های ABS (ترمز ضد قفل) و ESC (کنترل پایداری الکترونیکی) روی این خودرو نباید چندان عجیب باشد؛ اما آنچه عجیب است حضور سیستم VSM (سیستم مدیریت پایداری) این خودرو است که به لطف کنترل خودرو در سطوح لغزنده از طریق سفت شدن فرمان آن را در قیاس با رقبا متمایز می‌کند.
مشخصات فنی هیوندای اکسنت
اکسنت در بازارهای جهانی با چهار تیپ پیشرانه عرضه می‌شود پیشرانه‌ای از خانواده Gamma (1.4 و 1.6 لیتری)، Gamma II (1.4 لیتری بهینه‌شده)، Kappa (1.4 لیتری ساده) و U-Line (1.4 و 1.6 لیتری دیزلی). خبر خوب این است که برای بازار ایران نسخه 1.6 لیتری در نظر گرفته شده است. در برخی از متون خودرویی قدرت این خودرو 128 اسب‌بخار درج شده است. در حالی که هم در کاتالوگ اکسنت آسان موتور و هم در سایت کرمان موتور این خودرو با قدرت 122 اسب‌بخار معرفی شده است. قدرتی که در دور موتور مناسب 6300 دور در دقیقه به اوج می‌رسد.
این خودرو با گشتاور 155 نیوتن‌متری که در دور موتور 4200 دور در دقیقه حاصل می‌شود، هماهنگی خوبی با جعبه‌دنده 4 سرعته‌اش پیدا کرده است. شتاب صفر تا صد 11 ثانیه‌ای این خودرو با توجه به حجم پیشرانه، خروجی و البته جعبه‌دنده‌ای تقریباً قدیمی‌اش نباید بد باشد. سرعت نهایی هم به زور به 200 کیلومتر برساعت می‌رسد. باز هم این رکورد با در نظر گرفتن وزن 1140 کیلوگرمی‌اش منصفانه است.
صندوق عقب اکسنت در قیاس با خودروهای داخلی مانند پژو 405 و سمند حرفی برای گفتن ندارند. خودروهایی که حدود 500 لیتر فضا در اختیار راننده می‌گذارند؛ اما بضاعت اکسنت در حد 390 لیتر بوده است؛ اما برگ برنده این کره‌ای آنجاست که صندلی‌های عقب قابلیت تا شوندگی دارند و می‌توانند این فضا را به بیش از 1350 لیتر برسانند.
تجربه رانندگی با هیوندای اکسنت
بیایید یک بار هم که شده از کلیشه‌های تست جاده‌ای دست برداریم. آخر برای کدام خانواده مهم است که دنده 2 در کدام دور موتور شیفت می‌کند یا اینکه ضریب تراکم پیستون‌ها در زمان معکوس کشیدن چقدر تغییر می‌کند؟ برای ما و شما باید همین کافی باشد که هیوندای اکسنت بیش از آنکه خودرویی برای رفاه باشد، خودرویی برای اعتماد به نفس است. سواری باکیفیت، این همان چیزی است که کره‌ای‌ها به دنبالش بوده‌اند. احترام به خریدار یعنی این.
سواری با این خودرو مانند پیاده‌روی دور میدان آزادی است. تکراری ولی دوست‌داشتنی. می‌دانید که قرار نیست به این زودی‌ها پیاده شوید و نازل را درون باک کنید. البته این را هم می‌دانید که خبری از تماس‌های اضطراری با امداد خودرو نیست. چراکه اکسنت غیر از آنکه به دیوار کوبیده شود، خراب نمی‌شود. وقتی پشت فرمان آن قرار می‌گیرید، شاید سفر آخر هفته‌تان از تهران تا جاده چالوس به سفر تهران تا رامسر تغییر کرد. چون طراحی‌اش روی حساب و کتاب بوده، پس می‌توانید ساعت‌ها روی صندلی‌اش راحت بنشینید تا به تمام اطراف خودرو احاطه داشته باشید.
چون پیشرانه معقولی دارد، برنامه جنون شبانه به سرتان نمی‌زد و چون فرمان هوشمند دارد، از گیج خوردن خودرو در جاده‌های خیس هراسی ندارید. فقط یادتان باشد باید بیش از حد حواستان به ترمزهایش باشد. نه اینکه مشکلی داشته باشند. نه. راستش را بخواهید بنا به دلایلی مصرف دیسک و صفحه این خودرو بالاست.
اگر هنوز ازدواج نکرده‌اید و در عنفوان جوانی هستید، کمی با جعبه‌دنده تنبلش به مشکل می‌خورید. این داستان پول و آش نیست. این داستان قد و قواره است. اکسنت نباید با جعبه‌دنده 6 سرعته با تیپ ترونیک عرضه شود. اگر این‌طور شود، دیگر اکسنت نیست. دیگر یک خانوادگی پخته نخواهد بود. بگذارید این سرکشی را برادرش النترا انجام دهد.
راند نهایی با هیوندای اکسنت
اینکه عاشقش می‌شوید و یا اینکه بی‌نظیرترین حس رانندگی در بین تمام خودروهای هم‌کلاس را برایتان تداعی می‌کند، واقعاً تندروی است. الفاظی مانند بچه سوناتا یا سوناتا کوچولو هم بماند برای النترا. اکسنت آن‌طوری که نشان می‌دهد، راه می‌رود؛ منطقی و باکیفیت. اکسنت 4.4 متری نیامده تا تاریخ‌ساز باشد. او آمده تا بماند. به همین دلیل است که رانندگی با آن را شاید اگر جزء خاطره‌انگیزترین سفرهایتان حساب نکنید، حتماً به‌عنوان یک سفر مطمئن تلقی خواهید کرد.
*عکاس: بامداد صفائیان
نویسنده : نیما حدادی
منبع : باما
