پروژه احیای دوج چارجر 1969

وقتی به این خودرو نگاه می‌کنید، به‌خوبی متوجه می‌شوید که این نتیجه یک تصمیم تجاری است که با شیطنت بچه‌های پرشور ترکیب شده است. این همان روشی است که مایکل هانت و لی کلایتون صاحبان شرکت بازسازی TredWaer اجرا می‌کنند. یعنی احیای ماسل‌های قدیمی با رنگ‌بندی خاص. درست مانند چیزی که روی این دوج چارجر 1969 اجرا شده است. پروژه‌ای که به آن Scraptona می‌گویند.

”شرکت بازسازی TredWaer به احیای ماسل‌های قدیمی با رنگ‌بندی خاص مشهور است و در جدیدترین پروژه خود به سراغ دوج چارجر 1969 رفته.“پیش از این نیز TredWear با معرفی خودرویی به اسم Tarantula خبرساز شده بود. محصولی که درواقع یک شورولت مدل 1939 بود که به یک هات‌راد با چرخ‌های روباز تبدیل شده بود. این خودرو سال 2018 در نمایشگاه SEMA رونمایی شده بود.

پروژه جدید آن‌ها ساخت یک مدل مخصوص مسابقه با حال و هوای موپار است. ایده‌های اولیه روی مدل‌های آخر دوج چلنجر و یا چارجرهای دهه 70 مطرح می‌شد. تا اینکه سرانجام گزینه نهایی یک چارجر 1969 انتخاب شد.

مدل مورد نظر در شمال آلاباما قرار داشت در بدترین وضعیت خود به سر می‌برد. چراکه صاحب قبلی‌اش آن را 28 سال پیش تکه‌تکه کرده بود. خودرو در محلی نامناسب در جنگل رها شده بود تا جایی که برای بیرون آوردن آن مجبور به قطع درختان و حتی استفاده از لودر شده بودند. هنوز می‌شد تکه‌هایی از رنگ اصلی موسوم به Q5 Bright Turquoise را روی آن مشاهده کرد. دوج آن سال تنها شش دستگاه را با این رنگ ساخته بود.

با اینکه موپار فوق یک محصول نادر بود ولی نجات آن ممکن نبود. تقریباً تمام قسمت‌های بدنه از درها و کاپوت و حتی پیشرانه از بین رفته بودند. تنها چیزی که باقی مانده بود بخشی از سقف و سیستم تعلیق جلو بود.

اولین اقدام بازسازی شاسی بود. در ادامه ایده نصب یک بال بزرگ روی آن نیز مطرح شد. اما نکته اینجا بود که دوج اصلاً برای این خودرو بال بزرگ طراحی نکرده بود. این وظیفه به مهندسان شرکت Janak Repros در تگزاس سپرده شد.

چالش بعدی باریک کردن شاسی جدید بود تا بتواند تایرهای بزرگ را درون خود جای دهد ولی از سوی دیگر آن‌قدر وسیع باشد که بتواند بلوک پیشرانه جدید را نیز محافظت کند.

دماغه جدید Superbird نیز برای آن خریداری شد. چیزی شبیه به دیتونا. برای گلگیرها هم از دوج کورونت مدل 1970 استفاده شد تا پوشش خوبی برای چرخ‌ها باشد. مشکل اصلی در قسمت جلو و تعبیه چرخ‌های 15 اینچی بزرگ بود. برای این کار مجبور می‌شدند تا برخی از قسمت‌های قوس‌دار سینی را برش بدهند اما این کار نمای جلویی را از بین می‌برد. دست آخر یک تکه فلز جدید به آن جوش داده شد.

تغییر سایز بدنه فضای باک را نیز تحت تاثیر قرار می‌داد به طوری که با ایده‌ای خلاقانه از باک موتورسیکلت کاوازاکی KZ650 برای آن استفاده شد. از سوی دیگر حالا دیگر نمی‌توان از شیشه عقب استاندارد بهره گرفت. به همین دلیل شیشه‌های جدید با سایز جدید از جنس پلی‌کربنات سفارش داده شد. تنها تایری که می‌شد روی محصول جدید نصب کرد مدل SS Street از برند Mickey Thompson بود.

دست آخر به قسمت مهم پیشرانه جدید می‌رسیم. جایی که می‌توانست تمام بودجه باقیمانده را ببلعد. طبق برنامه قرار بر استفاده از بلوک 440 (7.2 لیتری) با سرسیلندر آلومینیومی بود. ولی این یک انتخاب آسان و چیزی بود که اغلب تیونرها استفاده می‌کردند. در نهایت پیشرانه این دوج چارجر به مدل R5-P7 تغییر کرد که دوج از آن برای مسابقات NASCAR استفاده می‌کرد.

ماحصل کار زنده کردن یکی از استثنایی‌ترین چارجرهای تاریخ با قدرت 750 اسب‌بخاری و یک جعبه‌دنده 5 سرعته مسابقه‌ای بود.