تست و بررسی رنجرور اسپرت SVR مدل 2020

هیچ می‌دانستید بررسی و تفسیر شجره‌نامه خانواده سلطنتی انگلیس، خودش یک تخصص و شغل تاریخی است؟ یعنی اگر بلد کار نباشید، نمی‌فهمید که چطور از ختنه‌سورون کنت لنکستر توسط اسقف اعظم کلیسای کانتربری، یکهو وسط حنابندان دوک و دوشس ساسکس بیرون می‌آیید. داستان رنجرور هم دقیقاً اینطوری است. آدم نمی‌فهمد که چی به چی است. کدام مدل به کدام تیپ می‌رسد. کدام تریم مربوط به کدام نسل است. چطور از ولار باید به ووگ برسیم و چطور باید بین HSE و اتوبیوگرافی فرق بگذاریم؟ هرچه هست فقط می‌دانیم که مهمان امروز ما رنجرور اسپرت SVR مدل 2020 است.

خوش‌شانس بوده‌ایم که در این چند سال، یکی دو بار دیگر هم با رنجرور برخورد داشته‌ایم. اولیش بررسی رنجرور ایووک بود و بعدی هم بررسی رنجرور Autobiography مدل 2019. حالا امروز هم برای بار سوم شانس یارمان بود و یک رنجرور دیگر در بخش تست و بررسی خودرو به پستمان خورد؛ آخرین فیس‌لیفت رنجرور Sport سری SVR. خودرویی که انتخاب کلمه اسپرت برای نام آن بی‌دلیل نبوده. یادتان باشد به وفور شاسی‌بلند مدعی لوکس و آفرود داریم ولی کمتر شرکتی است که عمیقاً ادعای اسپرت بودن کند. این یکی از آنهاست.

دروغگو دشمن خداست. نگویید که از طراحی‌اش بدتان می‌آید. شاید عاشقش نباشید ولی تا این لحظه هیچ موجود زنده‌ای در منظومه شمسی نگفته که از رنجرور متنفر است. حالا جدا از شوخی، رنجرور اسپرت واقعاً زیباست؛ یعنی مولفه‌های یک سازه چشم‌نواز را دارد. وقتی با آن نگاهش خیره می‌شود، آدم دلش هُری می‌ریزد. نیازی نیست تا با جد و آباد لندرور و رنجرور آشنا باشید که زبان طراحی این خودرو را درک کنید. در لحظه اول متوجه خواهید شد که چهره رنجرور اسپرت، آشناتر از آن چیزی است که تصور می‌شود.

قدرت DNA این خانواده به حدی بوده که می‌توان تا حدودی آن را یک سنت تکراری قلمداد کرد. این برای خودروسازی که شدیداً به ناسیونالیست بودن معروف است، تعجبی ندارد. رنجرور اسپرت تصویری دقیق از یک شاسی‌بلند خودخواه است.

چراغ‌ها و جلوپنجره باریک بالای هواکش‌های غول‌آسا، یک دهن‌کجی سنگین به اصول طراحی است. ولی می‌بینید که چقدر این روی ترش را دوست داریم. در نمای جانبی هنوز هم آن حالت مستطیلی با شیب ملایم سقف را می‌بینیم. درست مانند همان رنجرورهای کلاسیک خودمان. این بی‌پروایی در نمای عقب به اوج خودش می‌رسد. نوار باریک زیر چراغ‌ها، استادانه شکل گرفته‌اند. باید این را هم گفت که آن اگزوزهای دوبل بیشتر باب میل نوجوانان شده است.

اگر احساس می‌کنید که هندسه این خودرو بی‌توجه به بحث آیرودینامیک بوده باید خدمتتان عرض کنیم که ضریب درگ رنجرور اسپرت 0.38 واحد ثبت شده؛ یعنی درست هم‌اندازه با فیات 500 که قدرت خدا یک خط صاف هم ندارد.

داخل کابین، رنجرور سیلی خودش را می‌زند و یادآوری می‌کند که این خودرو بیش و پیش از آنکه اسپرت باشد، یک شاسی‌بلند لوکس است. البته می‌دانید که لوکسِ انگلیسی‌ها با لوکسِ کل دنیا فرق دارد. بنتلی کانتیننتال را یادتان می‌آید؟ یکی از شاهزاده‌های دنیای اشرافیت بود ولی به سبک خودش. رنجرور اسپرت هم همینطوری است. قشنگ احساس می‌کنید که وارد فضایی تجملی شده‌اید ولی یک تجمل بدون زرق و برق. درست مانند لباس پوشیدن خود انگلیسی‌ها؛ ساده، کمی بی‌روح، با فاصله از مُد ولی شدیداً باکیفیت.

اگر به هر نقطه ترکیب‌بندی فضای داخلی رنجرور نگاه کنید، یک چیز «عجیب» می‌بینید. این عجیب‌ها آنقدر زیاد هستند که کم‌کم «عادی» می‌شوند. مثلاً آن فرمان بزرگ و آن دکمه‌های عجیب. آن نمایشگر مستطیلی عجیب روی کنسول و آن نمایشگر عجیب دیجیتالی مربوط به اطلاعات رفاهی راننده و سرنشینان و آن وفور عجیب اسپیکرها.

از آنجایی که این مدل تیپ SVR است، یک سری ویژگی‌های خاص خود را هم دارد؛ مانند روکش چرم مسابقه‌ای برای صندلی‌ها و تریم فیبر کربن روی داشبورد، رودری و حتی کنسول عقب. کابین رنجرور اسپرت مثل دلستر کلاسیک است. تلخ ولی لذت‌بخش.

قبل از آنکه دنبال دکمه‌ها و آپشن‌های عجیب و غریب باشید، باید بگوییم که تیپ SVR نیامده تا قر و قمیش بیشتری برای رنجرور اسپرت به هم بزند. این خودرو مختص مشتریانی است که چیزی فراتر از یک شاسی‌بلند لوکس و اسپرت را طلب می‌کردند. به همین دلیل است که در لیست تجهیزات اضافی این خودرو، آیتم‌های متفاوتی به چشم می‌خورد؛ مانند کاپوت فیبر کربنی که باعث کاهش وزن خودرو شده و خودش 2000 دلار قیمت دارد. یا مثلاً سیستم تعلیق حرفه‌ای که فقط روی این تیپ نصب می‌شود، حتی در ترمزگیری داخل پیچ‌ها شتاب‌گیری در دست‌انداز هم پایداری خود را حفظ می‌کند.

سیستم نمایشگر دوگانه داخل کابین که پیش‌تر نمونه‌اش را روی رنجرور ولار دیده بودیم، در نسخه استاندارد به این شکل نیست. برای سرنشینان عقب نیز یک پنل کنترلی سیستم تهویه مطبوع در نظر گرفته شده است. جالب آنکه بدانید رنجرور اسپرت SVR به صورت پایه با رینگ‌های 21 اینچی عرضه می‌شود، ولی برحسب نیاز مشتری گزینه 22 اینچی نیز روی میز است.

در این خودرو سیستم کنترل کشش خاصی نیز وجود دارد که مخصوص «گل و لای» است. دقت کنید، نگفته قفل دیفرانسیل برای برف، نگفته حرکت روی مسیر ناهموار. گفته گل و لای؛ یعنی تشخیص می‌دهد که هرزگردی خودرو در این مسیرها چقدر با سایر شرایط آفرودبازی‌ متفاوت است.

از اینها بگذریم، اگر به شما بگویند که سیستم صوتی این خودرو شما را 5 سال بیشتر به زندگی امیدوار می‌کند، باور می‌کنید؟ باور می‌کنید که درون کابین این خودرو یک ساب‌ووفر و 19 اسپیکر از برند Meridian با توان 825 وات نصب شده است؟

الان چی؟ دنبال چیز خاصی می‌گردید؟ دنبال هشدار نقاط کور و سنسور برخورد از جلو و عقب می‌گردید؟ دنبال نمایش باد لاستیک و ترمز اضطراری می‌گردید؟ دنبال دوربین 360 درجه و گرم‌کن صندلی می‌گردید؟ این سوالا زشته، کثیفه، مستهجنه.

وقتی قلب داغ جگوار F-Type R را از جایش دربیاوریم و بگذاریم درون سینه رنجرور، همین می‌شود. پیشرانه‌ای 5 لیتری V8 سوپرشارژی که هنوز از آن خون می‌چکد. شرکت روی اعلام میزان قدرت خروجی خیلی وسواس داشته. چراکه آن را دقیقاً 542.5 اسب‌بخار اعلام کرده است. این یعنی تولید 108.5 اسب‌بخار قدرت به ازای هر لیتر از حجم موتور. رکوردی بالاتر از فراری FF، پورشه 911 کررا S، آئودی R8 V10 پلاس و حتی لامبورگینی اونتادور. بر همین اساس نباید گشتاور 680 نیوتن‌متری‌اش هم برایمان شوکه‌کننده باشد.

مورد داشتیم شاسی‌بلندی که ادعای اسپرت بودنش، گوش فلک را کر می‌کرد و شتاب صفر تا صدش 7 ثانیه بود. این برای رنجرور اسپرتی که صفر تا صد را بدون ادعا در 4.7 ثانیه می‌پیماید، یک شوخی مضحک است. شیمی فوق‌العاده بین جعبه‌دنده 8 سرعته و سیستم انتقال قدرت دو محوره هم در ثبت این عدد بی‌تأثیر نبوده است. مشتریان این خودرو اغلب تمایلی برای رسیدن به سرعت‌های وحشتناک را ندارند ولی خودشان می‌دانند که تا 260 کیلومتر برساعت روی شاخش است.

با طول 4.8 معلوم است که رنجرور اسپرت، شاسی‌بلند بزرگی به حساب نمی‌آید. ولی وزن 2.3 تنی‌اش نشان می‌دهد که چقدر می‌تواند ترسناک باشد. این خودرو در پیمایش‌های شهری بنزین نازنین لیتری 3500 تومان (سوپر) را به شیوه یکی از گناهان کبیره، تباه می‌کند. چراکه مصرف شهری آن زیر 18 لیتر نیست. ولی در عوض وقتی در اتوبان هستید مثل آدم 9.7 لیتر می‌سوزاند. به همین دلیل است که برای جلوگیری از هرگونه حرف و حدیث، لندرور یک راست رفته و برایش باک 105 لیتری تهیه کرده است.

خدا رو شکر، رنجرور از نظر آلایندگی خیلی شبیه خودروهای داخلی شده. چون با کمال افتخار بدترین نمره (سطح G) را در لیست استاندارد از آن خودش کرده است.

خُب راستش را بخواهید همین اول کاری به یک بحران خوردیم؛ رنجرور اسپرت فرمان راست بود. چند دقیقه اول وقتی روی صندلی خودمان (سمت چپ) می‌نشستیم، یک احساس عجیب غریبگی خاصی سراغمان می‌آمد. آدم همش فکر می‌کرد سوار ماشین برقی شهربازی شده. انگار یک چیزی این وسط اشتباه است. بعدش که پشت فرمان (سمت راست) نشستیم کابوس مالیدن به خودروهای بغل رهایمان نمی‌کرد. خلاصه که طول کشید تا عیار رانندگی با یک شاسی‌بلند فرمان راست را پیدا کنیم.

بعد که اوضاع رو به روال شد، تازه فهمیدیم که علیرغم ابعاد نه‌چندان بزرگ رنجرور، چقدر کابینش خوراک مسافرت خانوادگی به شمال (با رعایت پروتکل‌های بهداشتی) است؛ یعنی همیشه معیار ما برای جادار بودن اتاق یک ماشین، طولش است. هرچقدر که طویل‌تر، بزرگ‌تر. ولی درواقع معیار اصلی Track است؛ یعنی فاصله چرخ‌های جلو و یا چرخ‌های عقب از یکدیگر. این فاکتور اصلی تعیین عرض یک خودرو بدون احتساب آینه‌هایش است که در رنجرور اسپرت به طرزی استادانه به اجرا درآمده. از طرفی دیگر برای حرفه‌ای‌ها بیش از آنکه طول خودرو مهم باشد، Wheelbase یا فاصله بین دو محور عقب و جلو مهم است. این فاکتور، نقش تعیین‌کننده‌ای در فاصله صندلی‌ها دارد. خلاصه این همه را گفتیم که بگوییم داخلش خیلی بزرگ و راحت بود. محض اطلاع رفقای حرفه‌ای‌تر بگوییم که Leg Room عقب (فضای پای سرنشین ردیف دوم) با کمی ارفاق یک متر می‌شود.

یک بار گفتیم که رنجرور فوق بیش از آنکه اسپرت باشد، لوکس است و حالا باید بگوییم بیش از آنکه لوکس باشد، آفرود است. شخصیت این خودرو وقتی تنظیمات را روی حالت خارج جاده‌ای‌اش می‌گذاریم به کلی به حالت استاندارد آن متفاوت است. با فشار یک دکمه از مهران مدیری تبدیل می‌شود به تام کروز. شوخی نمی‌کنیم. زاویه حمله و فرار در حالت استاندارد رنجرور اسپرت به ترتیب 20.6 و 23.9 درجه است ولی وقتی آن را روی حالت آفرود می‌گذاریم این دو زاویه مهم به ترتیب 29.2 و 28 درجه می‌شوند. راحت 6 سانتی‌متر به ارتفاع خودرو در زمان بیراهه‌نوردی اضافی می‌شود. یک چیزی هم بگوییم برای نِردهای آفرودبازی؛ این شاسی‌بلند بدون اسنورکل و تجهیزات اضافی می‌تواند تا عمق 85 سانتی‌متر درون آب قرار بگیرد.

بی‌تعارف، تا اینجای کار خیلی قشنگ کاتالوگ را برایتان خواندیم ولی حالا وقت اصل بازی است. چطور می‌شود تصور کرد که یک غول تنومند که حالا با در نظر گرفتن مایعات و سرنشین نزدیک به 2.5 تن شده، اینقدر سریع باشد؟ شما بیا حالی کن که هشتگ، خیابان پیست نیست. ولی وقتی دست روی تیپ SVR می‌گذارید باید قید خیلی چیزها را بزنید. انگار آرام رانندگی کردن با این خودرو جرم است. اصلاً خوشش نمی‌آید که دور موتورش پایین بماند، به همین خاطر این گربه سیاه وحشیِ وحشی به درد دوردور نمی‌خورد.

در پایان از خداوند متعال بخواهید یک بار هم که شده بتوانید صدای سوت سوپرشارژ و آن قل‌قل اگزوزهایش را بشنوید. رنجرور اسپرت SVR گناهاتان را پاک می‌کند.

_{عکاس: بامداد صفائیان}