ملاقات با شورولت کوروت C7

آمریکا، کنتاکی، منطقه گرین بولینگ، خیابان اسکاتسویل، شماره 2151. این آدرس یک مزرعه پرورش اسب است. نه اسب‌های معمولی. اسب‌های وحشی. از آنهایی که رام نمی‌شوند. از همان‌هایی که به هرکسی رکاب نمی‌دهند. این آدرس یکی از کارخانه‌های جنرال‌موتورز است. جایی که به طور تخصصی یکی از وحشی‌ترین محصولات شورولت را می‌سازد. کوروت C7 در اینجا متولد می‌شود.

تقریباً 40 سالی بود که شِوی، در بین فرزندان خود مدلی را پیدا نمی‌کرد که لیاقت استفاده دوباره از نام «استینگری» را داشته باشد. در حقیقت Stingray (نوعی ماهی پهن برقی) بود که به‌عنوان لقب نسل دوم کوروت استفاده می‌شد. اشاره‌ای استادانه به طراحی خاص بدنه و مشخصات فنی ترسناکی که حالا در نسل هفتم هم دوباره دیده می‌شود. این تاریخ است که با زیبایی تمام دوباره تکرار شده است.

اواسط دهه 40 میلادی است. جنگ جهانی دوم تازه به پایان رسیده. متحدین و متفقین، آشفته و پریشان. اوضاع بقیه کشورها هم تعریفی نداشت. آمریکا و شوروی ظاهراً از پیروزی خوشحال بودند، ولی سور و ساتی برای شادی نداشتند. از اروپایی‌ها هم که دیگر چیزی باقی نمانده بود. اقتصاد دنیا از مرز فروپاشی عبور کرده بود. چهار پنج سالی اوضاع به همین منوال گذشت. دهه 50 شروع شد. کم‌کم زخم جنگ می‌رفت تا خوب شود. غول‌های خودروسازان نصفه و نیمه داشتند خودشان را پیدا می‌کردند. شاید اوضاع پولی آمریکایی‌ها بهتر بود، ولی هنوز کسی جرات سرمایه‌گذاری در پروژه‌های فانتزی را نداشت. شما فکر کن در این چنین فضایی حرف از یک خودروی اسپرت زده شود. چه مضحک. خودروسازان بزرگ همین‌که بتوانند اوضاع حمل‌ونقل عادی جامعه را رتق و فتق کنند، خودش خیلی بود. ولی شورولت که این حرف‌ها سرش نمی‌شد. الا و بلا که باید برگردیم به دنیای خودروهای مسابقه‌ای. مدیران جی‌ام به‌عنوان شرکت مادر، در ابتدا با این ایده مخالفت می‌کردند ولی اصرار شدید زورا آرکوسدانتوف (مهندس ارشد شورولت و بعدها مدیر پروژه کوروت) آنقدر بود، که در نهایت موافقت اولیه صادر شد. البته در این بین فروش افتضاح شورولت هم بی‌تأثیر نبود.

خلاصه که طرح اولیه در سال 1951 روی کاغذ اجرا شد. ظاهراً که چیز خوبی بود؛ اما بلندپروازی شورولت اجازه کار بیشتر روی پروژه را نمی‌داد. در 1952 نسخه اولیه تولید شد. تیم تولید و مهندسی آنقدر عجله داشتند که در بیانیه مطبوعاتی، خودروی جدید را به غلط COURVETTE (نگارش صحیح Corvette است) اعلام کردند. در نهایت اولین نسل اولین خودروی اسپرت آمریکایی بعد از جنگ جهانی دوم در سال 1953 رونمایی شد؛ اما تنها برتری این خودرو فقط طراحی جذابش بود.

فرمان‌پذیری نامتعادل، سواری خشک و عدم هماهنگی پیشرانه کاری کرد که این خودرو در یکی دو سال اول حضورش در بازار اصلاً اقبالی به دست نیاورد. نهایتاً تیم تولید در 1955 پیشرانه جدید 8 سیلندری را برای آن نصب کردند و تازه شخصیت هیولایی کوروت خودش را نشان داد؛ اما بی‌تردید جادوی سحرآمیز وِته (مخفف کوروت) با نسل دوم دنیا را تسخیر کرد. این همان نسلی بود که با لقب استینگری جوانان را مست خودش کرد.

همان‌طور که گفتیم شورولت تا سال‌ها و نسل‌های بعد از این لقب برای هیچ‌یک از دیگر مدل‌های کوروت استفاده نکرد، تا سال 2014 که نسل هفتم یا همان C7 رونمایی شد. اعجوبه‌ای که به عقیده بسیاری می‌تواند عنوان بهترین کوروت تاریخ را کسب کند.

کوروت C7 در سالی متولد شد که دنیا خودروی سوپراسپرت فوق‌العاده کم نداشت. از مک‌لارن P1 و پورشه 918 اسپایدر گرفته تا فراری لافراری و مرسدس‌بنز SLS Black Series. از استون‌ مارتین V12 ونتیج S و پاگانی زوندا Revolucion گرفته تا دوج SRT وایپر GTS و البته لامبورگینی Veneno. همه قوی، همه سریع و همه زیبا. کوروت جدید همه این ویژگی‌ها را داشت به اضافه یک چیزی که بقیه نداشتند؛ عضله.

نسل هفتم معنی مدرنی از یک ماسل اصیل آمریکایی را ارائه داد. توپُر و پرهیبت. با این‌که هنوز می‌شود ژنتیک نسل قبل را در این مدل نیز مشاهده کرد ولی C7 به معنی واقعی کلمه یک اثر هنری در ژانر وحشت است. تعریف زیبایی در این خودرو کمی فرق دارد. مثل جادوگرها و قاتلین زنجیره‌ای. شورولت بعد از سال‌ها از سنت طراحی چراغ‌های دایره‌ای دوبل برای محور عقب دست برداشت و ناگهان سراغ شکل و شمایلی منحصربه‌فرد رفت که انصافاً هم به این سازه تنومند می‌آید.

برای سال‌ها هیچ‌کس نمی‌توانست ادعا کند که کابین کوروت جذاب و امروزی است؛ اما بالاخره شاهد هستیم که شرکت طوری این جواب این انتقاد را داد که حالا می‌توان از طراحی داخلی این خودرو به‌عنوان نسخه‌ای بسیار مدرن و دیجیتال یاد کرد. شاید اشکال کار محل قرارگیری دکمه فلاشر باشد؛ اما چه کسی اهمیت می‌دهد؟ اصلاً خاموش و روشن شدن فلاشر روی خودرویی که از 3 کیلومتری هم جلب توجه می‌کند، چه لزومی داشت؟

با توجه به اینکه کوروت C7 امروز ما از نوع کانورتیبل است، پس قاعدتاً آپشن‌های ویژه‌تری هم در انتظارمان است. مثل سقف جمع‌شونده‌ای که از طریق ریموت هم می‌توان آن را باز و بسته کرد. این کار را تا می‌شود تا سرعت 40 کیلومتر برساعت انجام داد. با توجه به سرعت و شتاب بالا، شورولت برای این مدل از سیستم خنک‌کن ویژه ترمزها استفاده کرده که بخشی از گردش هوای درون دیسک را از جلوپنجره دریافت می‌کند.

یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد کوروت فوق، خمیدگی کلیه ادوات درون کابین به سمت راننده است. آن وسط یک نمایشگر 8 اینچی لمسی هم نقش رابط کاربری را ایفا می‌کند و نقش سیستم اطلاعات و سرگرمی را. در تیپ‌های بالا مثل 3LT صندلی‌ها با چرم دست‌دوز ناپا پوشانده شده‌اند که حسی بی‌نظیر را القا می‌کنند.

در مدل روباز می‌بایست تمهیدات مستقلی برای تهویه مطبوع راننده و سرنشین در نظر گرفته شود که کوروت در این مورد نیز برنده میدان است. از صندلی‌های دارای گرم‌کن گرفته تا دریچه‌های خنک‌کننده برای زمانی که سقف خودرو باز است.

شورولت برای خریداران این خودرو مجموعه‌ای از شگفتانه‌ها را دارد. مثل اکانت سرویس موسیقی پاندورا و یا Radio 4 Plus. البته رادیوی ماهواره‌ای SiriusXM هم مثل همیشه اینجا داریم. تمام این خدمات به سیستم صوتی حرفه‌ای Bose متصل شده‌اند تا تجربه‌نشده‌ترین صدای تمام عمر را تجربه کنید.

چقدر طول کشید تا به اصل قصه برسیم. اصلاً حرف اصلی اینجاست. جایی که یک پیشرانه بلوک بزرگ 6.2 لیتری هشت سیلندر تنفس طبیعی با 455 اسب‌بخار قدرت و 624 نیوتن‌متر گشتاور گنجانده شده است. وقتی این نیروگاه را به جعبه‌دنده 6 سرعته اتوماتیک سفارشی جنرال‌موتورز چفت کنید آن وقت وزن 1.5 تنی‌اش اصلاً به چشم نمی‌آید. چون که شتاب صفر تا صدش 4.3 ثانیه و سرعت نهایی‌اش 313 کیلومتر برساعت ثبت شده است.

با همین خروجی که هیچ‌گونه دستکاری اضافی هم نشده، می‌توان یک‌چهارم مایل یا 400 متر را در 12.2 ثانیه پیمود.

واقعاً چه کسی می‌خواهد این اسب را رام کند؟

_{عکاس: پژمان ترابکی}