ملاقات با مک‌ لارن 570S Spider

خودروسازی‌شان مثل خودشان در یک جزیره است. انگلیسی‌ها را می‌گوییم. اصلاً در یک دنیای دیگر سیر می‌کنند. به شکل خودخواهانه‌ای، زیبا و به طرز جنون‌آمیزی، باکیفیت هستند. در لوکس‌سازی غوغا می‌کنند و در اسپرت‌سازی جهنم به راه می‌اندازند. به خاطر همین است که روی فروش بالا تمرکز ندارند. اصلاً برایشان «مشتری زیاد» مهم نیست. آنها روی «مشتری خاص» متمرکز شده‌اند. فارغ از بحث مالکیت، شما به شکوه بنتلی و رولزرویس نگاه کنید. به اسپرت‌های ریزاندامی مثل لوتوس و مینی نگاه کنید. به لوکس-اسپرت‌های درخشانی مثل استون‌مارتین و جگوار نگاه کنید. یا مثلاً عجیب‌غریب‌هایی مثل آریل و مورگان. همان یک لندرور برای کل دنیای شاسی‌بلندها کافی است. چیزی از قلم افتاد؟ بله یک استاد. یک اسطوره. یک تاریخ‌ساز. این ادبیات لایق جادوگری غیر از مک‌لارن نیست.

دیدید بعضی وقت‌ها در بخش تاریخچه می‌گوییم، فلان خودروساز بعد از موفقیت یک مدلش، با چالش طراحی و تولید جایگزین آن روبرو شده بود؟ مثلاً فراری بعد از انزو چقدر سختی کشید تا لافراری را ساخت. یا مثلاً لامبورگینی برای جانشینی مورسیه‌لاگو چه چالش‌هایی را تحمل کرد. مثل داستان مازراتی MC12 و جانشینش MC20. مثل داستان استون‌مارتین DB9 و DB11 و چندین و چند مثال دیگر. این دردسر ساخت مدل بعد هیچ‌وقت برای مک‌لارن تکرار نشد. انگلیسی‌ها برای هرچه ساختند و هرچه می‌خواهند بسازند، برنامه دارند.

مدل 570S هم با همین نظم شروع می‌شود. بیایید داستان را از جایی شروع کنیم که افسانه مک‌لارن-مرسدس SLR تمام می‌شود؛ یعنی سال 2010. طبیعتاً شرکت بهتر از هرکس دیگری می‌دانست که ساخت دوباره چنین چیزی غیرممکن است. نه فقط خود مک‌لارن و مرسدس‌بنز بلکه این خودرو در سطح خودروسازان مطرح دنیا نیز یک ابرپروژه دست‌نیافتنی بود.

درست یک سال بعد از SLR انگلیسی‌ها منطقی‌تر شدند. منطقی نه به معنی محافظه‌کاری و دست‌به‌عصا راه رفتن. منظور یک رفتار ساختارمند است. به این معنی که مدیران شرکت آمدند و یک برنامه‌ریزی دقیق برای تولیدات بعدی خود ارائه دادند. بر اساس برنامه جدید، تولیدات مک‌لارن در 3 کلاس اسپرت، سوپر و آلتیمیت قرار می‌گرفت. درواقع آنچه بعد از SLR دیدیم یا اسپرت‌های متعارف خیابانی بودند. یا اسپرت‌های بی‌پروای خیابان-پیست و یا وحشی‌های رام‌نشدنی. با همین فرمان بود که سال 2011 سوپراسپرتی به اسم MP4-12C (که شرکت خودش خیلی اصرار دارد که 12C صدایش کنیم) تولید شد. مدلی که الگوی اسپرت‌سازی آنها را برای آینده مشخص می‌کرد؛ یعنی استفاده مکرر از پیشرانه 3.8 لیتری هشت سیلندر. این مدل را می‌توانیم یک محصول در کلاس‌بندی Super تلقی کنیم. بعد از آن شرکت یک گام پرید بالاتر و هیولای هیبریدی P1 را در کلاس Ultimate ساخت. حالا دیگر وقتش بود که یک چیز ملایم‌تر هم برای مشتریان معمولی بسازد. این شد که در 2014 کوپه اسپرت 650S رونمایی شد. مک‌لارن 570S از اینجایی که گفتیم آمد. به همین سادگی.

از 2009 تا الان تمام تولیدات مک‌لارن از یک فلسفه بصری پیچیده استفاده می‌کنند. ایده‌ای ریسکی و خطرناک. در سنت جدید طراحی شرکت، چراغ‌های جلو با یک انحنای شدید تولید شدند. حالا چرا خطرناک؟ چون شما کدام سوپراسپرت‌ساز مطرح دنیا جرات دارد اینطوری با اصلی‌ترین فاکتور نمای ظاهری‌اش رفتار کند؟ با یک اشتباه کوچک، حاصل کار می‌توانست به طرز احمقانه‌ای، خنده‌دار شود. یک چیزی شبیه اوروچی از برند میتسوکا ژاپن. ولی مک‌لارن این کار را کرد خوب هم کرد زیاد هم کرد. چراکه پشت ماجرا «راب مِل‌ویل» ایستاده بود. طراحی که در کارنامه‌اش همکاری با جنرال موتورز (پروژه کوروت و هامر) و لندرور (پروژه رنجرور ایووک) را داشت. نه فقط 570S، بلکه نسخه‌های درخشان بعدی مثل P1، GT، 720S و حتی آرتورا هم با همین زبان گرافیکی تولید شدند، که البته از همگی‌شان استقبال شد. 

از اونجایی که مدل امروز ما، نسخه اسپایدر یا روباز است، باید یک سری توضیح ویژه بدهیم. این مدل 2 سال بعد از ویرایش کوپه رونمایی شد. همین ویژگی باز و بسته شدن سقف متحرک آن روی طراحی‌اش تأثیر گذاشته است. مثلاً اضافه شدن یک محفظه پشت صندلی برای قرار گرفتن سقفِ جمع‌شده، حالت شیشه‌ها و اساساً آیرودینامیک بدنه را تغییر داده است. البته اسپایدر بودن مک‌لارن 570S روی کلیت طراحی بدنه‌اش بی‌تأثیر بوده. چراغ جلو همانی است که درباره‌اش صحبت کردیم. یک انحنای سنگین که هم مغزی چراغ جلو را تحت‌تاثیر قرار داده و هم فرم بیرونی سپرها را. اگر کمی دقت کنید، این حالت برگرفته از لوگوی جدید مک‌لارن است. بیایم پشت خودرو. جایی که همان بازی زیبای خمیدگی باز مشاهده می‌شود. خمیدگی که هم روی چراغ عقبی که به طرز اعجاب‌آوری وسط خالی است و با توری پُر شده و هم روی اگزوزهای عجیبی که در دو طرف دیفیوزر تعبیه شده است.

زبان منحصربه‌فرد طراحی داخلی 570S دست‌کمی از طراحی بیرونی آن ندارد. چیدمان، چیدمانی نیست که به چشممان آشنا باشد. الگو، الگویی مخصوص مک‌لارن است. مشخص نیست سعی شده یک خودروی مخصوص پیست، شبیه مدل‌های خیابانی باشد و یا یک مدل خیابانی که می‌خواهد شبیه مدل‌های مخصوص پیست باشد. دلیل اصلی این طرز تفکر، سادگی معنادار داخل کابین است. بهترین مثالش، نمایشگر عمودی وسط کنسول است که بیشتر شبیه نشانگر ابزار هواپیماهای جنگنده است.

همه‌چیز را گفتیم غیر از درهایش. همان‌هایی که به Lambo Door (در لامبویی) معروف هستند. خلاصه که مک‌لارن چیزی ساخته تا هیچ‌وقت هیچ شرکتی دیگری نمی‌تواند حتی نزدیک به آن را طراحی کند.

از کجا شروع کنیم؟ همه‌جای 570S حرف برای گفتن دارد. با صندلی‌های چرم ناپا که هم گرم‌کن دارند و هم سردکن و هم تهویه استارت می‌زنیم. بعد می‌ریم سراغ تریم عجیب فیبر کربن و چرم روی داشبورد و تودری‌ها. نورپردازی ملایم داخل کابین قرار نیست حس و حال یک خودروی لوکس را به راننده القا کند. برعکس شیوه انتخاب LED ها اینطوری بوده که در بخش‌های مهم مثل تنظیمات مربوط به سیستم تعلیق، پررنگ‌تر است تا تمرکز راننده را بیشتر کند. یا مثلاً دور آن نمایشگر مرکزی 7 اینچی که راستش کمی کار با منوی آن پیچیده است. مک‌لارن برای 570S از سیستم صوتی 12 بانده برند Bowers & Wilkins استفاده می‌کند که باعث می‌شود شما لرزش حنجره خواننده را هم حس کنید.

اغلب سوپراسپرت‌ها چالش خاصی برای محل قرارگیری وسایل راننده دارند. از آنجایی که این خودرو موتور-وسط است، پس محفظه بار آن زیر کاپوت جلو است که 150 لیتر هم حجم دارد. البته پشت صندلی‌ها هم یک فضای 50 لیتری در نظر گرفته شده است. در نظر داشته باشید که اگر مالک یک مک‌لارن آنقدر پول دارید که برای مسافرت اشرافی خودتان، بار و بندیل به راه نیاندازید.

یه جماعتی فکر می‌کنند که چون این خودرو جزء مدل‌های ارزان‌قیمت مک‌لارن محسوب می‌شود، پس هیچی به هیچی. نخیر قربان. پیشرانه این خودرو همان M838T است که روی P1 و 675LT هم نصب شده. حالا نه به آن قدرت ولی با دو توربوشارژ می‌تواند 562 اسب‌بخار قدرت و 600 نیوتن‌متر گشتاور از بلوک 3.8 لیتری هشت سیلندر V شکل خود بیرون بکشد. این عدد واقعاً عالی است. عالی‌تر هم می‌شود وقتی بفهمیم وزن خالص آن 1359 کیلوگرم است. یک چیزی درباره وزن این مدل بگوییم. برخلاف تصور برخی از رفقا، مدل‌های روباز، وزن کمتری نسبت به مدل کوپه مشابه خود ندارند. اتفاقاً کاهش وزن در این خودروها به دلیل حذف سقف می‌تواند خطرناک باشد. به همین دلیل است که تقویت برخی از بخش‌ها باعث می‌شوند وزن آنها کمی بیشتر شود. ولی خُب این داستان درباره 570S خیلی صدق نمی‌کند. چون هم مهندسی آن به‌شدت در سطح بالایی است و هم اینکه شاسی تمام فیبرکربنی آن از نظر ایمنی وضعیت فوق‌العاده‌ای دارد. به همین دلیل است که ویرایش اسپایدر در قیاس با مدل کوپه فقط 3 کیلوگرم سنگین‌تر است. آن قدرت و این وزن برای خودرویی با 4.5 متر طول، اعجاب‌انگیز است.

حالا این همه رژیم و تناسب اندام به چه کار می‌آید؟ قدرتی که پیشرانه تولید می‌کند چطور آن سازه را به حرکت درمی‌آورد؟ این وسط جای «گرازیانو» خالی بود. جعبه‌دنده خاص و حرفه‌ای که مک‌لارن به‌درستی آن را روی این خودرو نصب کرده است. برند Graziano را این‌کاره‌ها بهتر می‌شناسند. لامبورگینی اونتادور، آئودی R8، فراری انزو، استون‌مارتین DB9 و حتی نوبل M500 هم از این جعبه‌دنده استفاده کرده‌اند.

داریم جون به لبتان می‌کنیم نه؟ از همه‌چیز گفتیم تا برسیم به بخش رکوردها. مک‌لارن 570S اسپایدر می‌تواند صفر تا صد را در 3.2 ثانیه طی کند. شتاب صفر تا 200 آن 9.7 ثانیه و شتاب صفر تا 300 کیلومتر برساعتش زیر 35 ثانیه است. سرعت نهایی این اعجوبه انگلیسی 330 کیلومتر برساعت ثبت شده است. به همین دلیل است که در میانه جنگ آلمانی‌ها و ایتالیایی‌ها با پورشه 911 و فراری 488، همیشه این مک‌لارن از انگلیس است فیس و افاده می‌کند.

_{عکاس: عرفان اسلام‌پناه}