تست و بررسی جیلی امگرند EC7

امروز که مشغول خواندن این مطلب هستید، اتوبوس‌های برقی بی‌وای‌دی عضو مهمی از ناوگان حمل و نقل کشورهای اروپایی هستند، کمپانی تازه‌کار شیائومی با اختلاف فاحشی برندهای قدیمی نوکیا و موتورولا را پشت سر گذاشته و درون‌های dji تحولی عظیم در صنعت سرگرمی و عکاسی پدید آورده‌اند. با این حال نمی‌دانم چرا در چنین دنیای پر از تغییر و جهش‌های عجیب، همچنان برای بسیاری از مردم دشوار است که پیشرفت شگفت‌انگیز خودروسازان چینی را باور کنند!

”جیلی امگرند 7 خودروی خوبی بود که بدلیل شرایط بد عرضه نتوانست به جایگاهی که استحقاقش را داشت دست یابد. “حتی اگر آن خودروساز مثل جیلی موفق شده باشد و شرکت عظیم ولوو را به مالکیت خویش درآورد، باز هم انگ چینی بودن بر پیشانی دارد. البته نباید تمامی تقصیرات را به گردن مردم انداخت؛ چرا که خود چینی‌ها در یک دوره نسبتاً طولانی، آن‌قدر محصول بنجل و بی‌کیفیت تولید کردند، که عبارت «جنس چینی مزخرف است» به نوعی ملکه ذهن‌ها شد و حال تغییر این کلیشه به زمان زیادی نیاز دارد.

در همان دوران تاریک، یعنی زمانی که محصولات چینی در اوج بدنامی به سر می‌بردند، ظهور چند خودرو خوش ساخت و باکیفیت باعث شد، اعتبار برندهای این کشور در نزد مردم ما اندکی بهبود یابد. یکی از این خودروها جیلی امگرند 7 نام داشت. محصولی که در سال 2012 یعنی در زمان بی‌اعتمادی کامل به خودروهای چینی توسط شرکت جیلران قدم به سرزمینمان گذاشت و توانست در کنار معدود محصولات خوش‌نام دیگر نظیر ام‌جی 550 و 6، دیدگاه مردم را نسبت به تولیدات چین اندکی تغییر دهد.

آنچه در ادامه میخوانید حاصل بررسی کوتاه نسخه سدان دنده‌ای این خودروست؛ سدانی که روی پلتفرم نسل قدیمی تویوتا کرولا توسعه یافته و با طراحی شیک، کیفیت فنی قابل قبول، ایمنی بالا و آپشن‌های کافی، این پتانسیل را داشت تا بخش بزرگی از بازار کشور را به تسخیر خود درآورد اما صد حیف که به دلیل سیاست‌های اشتباه در عرضه و خداحافظی زودهنگام نتوانست رویاهایش را عملی سازد و اکنون نسخه‌های دومش به دلیل محدودیت شبکه خدماتی و کمبود قطعات یدکی به سختی معامله می‌شوند.

لطفاً «باما» همراه باشید تا در کنار هم نگاهی دقیق‌تر به این سدان چینی داشته باشیم تا ببینیم آیا جیلی امگرند 7 هنوز هم بعد از گذشت این همه سال ارزش خرید دارد یا خیر.

ایراد گرفتن از ظاهر امگرند کار دشواری است؛ نه این‌که زیباترین گزینه این رده باشد، اما به لطف تناسب اندام و بهره‌مندی از خطوط هدفمند، به فرم زیبا و عامه‌پسندی دست یافته که با سلیقه عموم مردم جور در می‌آید. شاید تنها مشکل طراحی در بحث عدم هماهنگی میان دماغه و قسمت انتهایی خلاصه شود. نسخه سدان امگرند با این چراغ‌های عصبی و جلوپنجره مشکی، از روبرو حالتی خشن و تهاجمی دارد، اما با گذر از این قسمت و رسیدن به بخش انتهایی با ظاهری متین و باوقار روبرو می‌شویم که با اقتباس از روی مرسدس‌بنز S کلاس قدیمی طراحی شده است.

به غیر از این تناقض، در سایر قسمت‌ها چیزی جز زیبایی و هماهنگی به چشم نمی‌آید. به خصوص که کیفیت مونتاژ بالا در کنار دقت به ریزه‌کاری‌هایی نظیر نوارهای کرومی روی صندوق و جلوپنجره به بهبود ظاهر خودرو یاری رسانده‌اند. خط شانه کناری هم برخلاف امثال دنا پلاس با دقت ترسیم شده و با عبور از دستگیره‌ درها به چراغ‌های عقب رسیده است. از دیگر جذابیت‌های ظاهری جیلی امگرند می‌توان به مواردی نظیر چراغ‌های LED عقب، رینگ‌های 16 اینچی آلومینیومی و سپرهای نسبتاً حجیم خودرو اشاره نمود که در مجموع ظاهری پخته و شیک را پدید آورده‌اند.

البته قبول دارم که تم کلی طراحی جیلی امگرند 7 برای این روزها دیگر قدیمی و دموده محسوب می‌شود، اما با در نظر گرفتن سال تولید و رقبای هم‌دوره می‌توان به ظاهر نماینده جیلی نمره مناسبی اعطا کرد.

ضمناً همانطور که میدانید این خودرو در نسخه هاچ‌بک با کد RV-7 نیز به بازارمان وارد شده که تفاوت‌های ظاهری بسیاری حتی در قسمت دماغه با نمونه صندوقدار دارد. همین نکته (یعنی تفاوت در فرم دماغه) نشان از دقت طراحان به اصول هارمونی داشته چراکه برخلاف بسیاری از خودروسازان جهان، جیلی برای ساخت مدل‌های هاچ‌بک و صندوقدار، به حذف و اضافه صندوق بسنده نکرده و قسمت جلویی خودرو را هم بسته به کلاس بدنه دست‌خوش اصلاحات نموده است.

با ورود به داخل کابین با فضایی ساده روبرو می‌شویم که شاید در زمان خودش زیبا و شیک جلوه می‌کرد، اما در قیاس با رقبای امروزی، دیگر حرف چندانی برای گفتن نخواهد داشت. البته خطوط منطقی داشبورد در کنار رنگ‌بندی متناسب و حضور آپشن‌هایی نظیر نمایشگر مرکزی، تهویه اتوماتیک و سانروف، جذابیت‌هایی را چاشنی کار نموده‌اند، اما با این حال همچنان نمی‌توان اتاق امگرند را روح‌انگیز و دلربا توصیف کرد.

از نظر کیفیت هم باید از دو دیدگاه به قضیه نگاه کنیم. از طرفی ادوات و آپشن‌های جیلی از کیفیت قابل قبولی برخوردارند و پس از گذشت سال‌ها همچنان به خوبی روزهای اولیه از پس انجام وظایف خود برمی‌آیند، اما از طرف دیگر در بخش‌هایی مثل چرم صندلی‌ها یا رنگ روی کلیدها، بعضاً شاهد افت کیفیت بوده‌ایم؛ هرچند خودروی مورد تست به دلیل دقت و حساسیت بالای مالک در امر نگهداری، تا حد زیادی از این مشکلات مصون مانده است.  

ضمناً در برخی از نمونه‌های اولیه، تنظیمات نمایشگر خودرو به صورت خودکار به زبان چینی تغییر وضعیت می‌دادند، که گویا این مشکل در سری‌های بعدی رفع شده است.

در خصوص ارگونومی هم می‌توان گفت که جیلی امگرند 7 از نظر دسترسی و راحتی کار با ادوات شرایط خوبی دارد و همزمان جای پا و سر کافی را در اختیار تمامی سرنشینان قرار می‌دهد، هرچند ارگونومی صندلی‌های عقبی می‌توانست کمی بهتر و در سطح قسمت جلویی باشد. همچنین جیلی از صندوق عقب جاداری بهره می‌برد که برای استفاده‌های خانوادگی کارآمد است.

جیلی امگرند 7 از آپشن‌های قابل قبولی نظیر: نمایشگر 6.5 اینچی لمسی مرکزی، سنسور فشار باد تایرها TPMS، سانروف برقی، روکش‌های چرمی صندلی‌ها و فرمان، سنسور نور یا همان چراغ‌های اتوماتیک، تنظیمات برقی 8 حالته صندلی راننده، تهویه مطبوع اتوماتیک، کامپیوتر سفری، ترمزهای چهار چرخ دیسکی مجهز به ABS و EBD، کیسه هوا برای سرنشینان جلو به همراه ایربگ‌های جانبی و پرده‌ای (جمعاً 6 عدد در 10 نقطه) بهره می‌برد که برخی از آن‌ها (مثل همین ایربگ‌های پرده‌ای) حتی در خودروهای گران‌تر نظیر سراتو سایپا نیز دیده نمی‌شوند؛ اما با این حال همچنان جای خالی مواردی نظیر کروزکنترل و ESP در خودرو محسوس است؛ به خصوص که جیلی امگرند 7 در بحث هندلینگ شرایط ایده‌آلی ندارد و وجود سیستم کنترل پایداری الکترونیکی می‌توانست این مشکل را تا حد زیادی کمرنگ نماید.

ضمناً جیلی امگرند 7 جزء اولین خودروهای چینی بود که موفق شد علاوه بر دریافت 5 ستاره ایمنی از موسسه تست تصادف چین (C-NCAP)، از پس تست‌های سخت‌گیرانه موسسه تست تصادف اروپا (Euro-NCAP) هم برآید و 4 ستاره از این نهاد معتبر دریافت کند. البته ممکن است با دیدن پیشرفت محصولات امروزی سرزمین اژدها، این مورد برایتان چندان مهم جلوه نکند، اما در زمان عرضه امگرند، اکثر خودروهای چینی به دلیل ابهام در ایمنی حتی اجازه حضور در بازار اروپا را نداشتند و در چنین شرایطی، نماینده جیلی در کنار محصولات ام‌جی موفق شدند با دریافت استاندارهای اروپایی خودشان را به عنوان تافته‌هایی جدابافته از سایر هموطنانشان معرفی نمایند.

با گشودن در کاپوتجیلی امگرند 7 با یک پیشرانه 4 سیلندر 16 سوپاپ 1.8 لیتری مواجه می‌شویم که در بهترین حالت قادر است 138 اسب‌بخار قدرت و 172 نیوتن‌متر گشتاور تولید نماید؛ این اعداد و ارقام با توجه به سال تولید و حجم پیشرانه، قابل قبول به نظر می‌رسند، اما با توجه به وزن حدود 1.3 تن خودرو و ضرایب خاص گیربکس، نباید انتظار شتاب اولیه اعجاب‌انگیزی از امگرند داشته باشیم.

در نمونه اتوماتیک برای انتقال قدرت از یک جعبه‌دنده CVT با قابلیت شبیه‌سازی 6 دنده استفاده شده که در این نسخه به زحمت می‌توان به شتابی بهتر از 12.5 ثانیه دست یافت، اما در مدل 5 سرعته دستی اوضاع مقداری بهتر است و دسترسی به شتاب اعلامی حدود 12 ثانیه، اصلاً دور از ذهن نیست. نکته مثبت این است که جیلی امگرند 7 با افزایش سرعت و مواجهه با سربالایی‌ها، دچار افت عملکرد شدیدی نمی‌شود و به لطف شتاب ثانویه کافی و کشش قابل قبول، می‌تواند در مسافرت‌های جاده‌ای کارآمد ظاهر شود.

تنها مشکل در بحث فرمان‌پذیری است، البته سیستم تعلیق که در جلو از نوع MacPherson و عقب Trailing Arm است، در مجموع واکنش‌های قابل قبولی دارد و تا حد امکان از بروز حرکات الاکلنگی جلوگیری می‌کند، اما با توجه به نبود سیستم ESP و سبک بودن فرمان در سرعت‌های بالاتر، پایداری کلی از حالت ایده‌آل فاصله می‌گیرد.

از دیگر نکات مثبت پیشرانه جیلی امگرند 7 می‌توان به دوام بالای قطعات موتور اشاره نمود. البته در حال حاضر بالا رفتن سن و سال مدل‌های موجود در کشور در کنار کمبود قطعات یدکی باعث بروز نگرانی در میان مالکین شده است، اما حداقل این امید وجود دارد که در صورت استفاده از قطعات استاندارد، خودروی شما به این زودی دچار خرابی نشود.

درست است که جیلی امگرند 7 از کابین ساده‌ و بی‌آلایشی بهره می‌برد، اما به دلیل موقعیت مناسب قرارگیری راننده در پشت فرمان و همچنین کیفیت قابل قبول متریال مورد استفاده، این سادگی چندان آزاردهنده به نظر نمی‌رسد.

در آغاز حرکت واکنش‌ها به پدال گاز و عملکرد گیربکس مناسب ارزیابی شد، به‌خصوص که نمونه مورد تست از نوع دنده‌ای است و به نسبت مدل اتوماتیک رفتار بهتری در آغاز حرکت از خود نشان می‌دهد. البته از قبل می‌دانستیم که نباید از جیلی امگرند 7 توقع شتابی در حد امثال هیوندای اوانته داشته باشیم، اما به طور کلی می‌توان از روند افزایش سرعت خودرو ابراز رضایت نمود؛ تنها مشکل این است که به دلیل عایق‌بندی ضعیف کابین، صدای پیشرانه و حتی در سرعت‌های بالاتر صدای باد، بیش از حد مورد انتظار به داخل اتاق نفوذ می‌کند. ستون‌های ضخیم خودرو هم در برخی زوایا مقداری دید را محدود کرده‌اند، اما با توجه به بهبود ضریب ایمنی کابین، از این مورد شکایتی نداریم.

فرمان خودرو به نرمی زیر دست می‌چرخد و با کمترین اشاره و فشار، خودرو را به مسیر مورد نظر شما راهنمایی می‌کند؛ این نکته در سرعت‌های پایین و مسیرهای پرترافیک شهری حس بسیار خوبی به راننده می‌دهد، اما همین مزیت در سرعت‌های بالاتر تبدیل به یک نقطه ضعف می‌شود چرا که متاسفانه فرمان جیلی اطلاعات خوبی از مسیر به دستان شما منتقل نخواهد کرد و در نتیجه در سرعت‌های بالاتر فرمان سبک امگرند 7 رفتاری گنگ و گیج از خود نشان می‌دهد. البته پس از مدتی رانندگی تا حدودی به این موضوع عادت خواهید کرد، اما در مواجهه اول ممکن است حس ناپایداری خودرو مقدرای توی ذوقتان بزند. به خصوص که اینجا از سیستم‌های کمکی پایداری هم خبری نیست تا اشتباهات شما را جبران نمایند.

سیستم تعلیق در مسیرهای عادی و به خصوص سرعت‌های پایین‌تر، رفتاری منطقی از خود نشان می‌دهد، اما در مواجهه با دست‌اندازهای تند و تیز و خشک، کوبش‌هایی (به خصوص در قسمت عقبی) به داخل کابین منتقل می‌شود که گاه می‌تواند آزاردهنده باشد. البته برخی از مالکین با تعویض کمک‌ها با نمونه مشابه در تویوتا کرولا این مشکل را تا حد زیادی برطرف ساخته‌اند، اما در هر صورت نمی‌شود از جیلی امگرند به عنوان خودرویی با کیفیت سواری ایده‌آل یاد نمود. ترمزها نیز واکنش‌های قابل قبولی دارند و با توجه به توانایی‌های حرکتی متوسط خودرو نمره قبولی را دریافت می‌کنند.

جیلی امگرند در طول این سال‌ها افت قیمت بیشتری نسب به رقبایش تجربه کرده (یا بهتر است بگوئیم رشد قیمت کمتری داشته!)، در نتیجه ممکن است این تصور بوجود آید که ضعف‌های فنی و کیفی باعث شکست‌اش شده‌اند؛ اما واقعیت این است که جیلی امگرند 7 بیش از آن‌که به دلیل ضعف‌های فنی مورد بی‌مهری خریداران قرار گرفته باشد، اسیر شرایط جبری نظیر توقف زودهنگام عرضه و ضعف خدمات پس از فروش شده است. در واقع درست است که امگرند در بحث کیفیت سواری، دقت فرمان و عایق‌بندی ضعف‌هایی دارد اما با مزیت‌های پرشمار نظیر: ایربگ‌های جانبی و پرده‌ای، 4 ستاره ایمنی اروپایی، طراحی خوب ظاهری و فضای جادار کابین می‌تواند روی تمامی مشکلاتش سرپوش بگذارد. به‌خصوص که این خودرو از نظر استهلاک هم خودروی کم‌آزار و اذیتی است و در صورت استفاده صحیح به این راحتی‌ها خراب نخواهد شد.

همچنین اگر نگاهی به رقبای قیمتی امگرند 7 نظیر جک J5 و زوتی Z300 بیاندازیم متوجه می‌شویم که نماینده جیلی از بسیاری جهات نسبت به رقبایش برتری دارد. پس می‌توان گفت که امگرند خودروی خوبی بود که به دلیل شرایط بد عرضه نتوانست به جایگاهی که استحقاقش را داشت دست یابد. قطعاً اگر در تیراژ بالاتر، زمان طولانی‌تر و با گستردگی نمایندگی‌های خدماتی بیشتر، در کشورمان حضور می‌یافت می‌توانست از بسیاری از خودروهای موفق بازار به فروش بیشتری دست یابد، اما صد افسوس که این اتفاق نیفتاد و حال کمبود قطعات یدکی و محدودیت شبکه خدماتی باعث شده که بسیاری از دوست‌داران این خودرو، ریسک خریدش را نپذیرند.

_{عکاس: عرفان اسلام‌پناه}