چطوری شده که هم با آئودی RS6 و مازراتی کواتروپورته سرشاخ می‌شود و هم با استون مارتین رپید و برای کادیلاک CTS-V هم بدجوری چشم و ابرو می‌آید. هر خودرویی این قابلیت را ندارد که از اروپا تا آمریکا رقیب داشته باشد مقابل همه‌شان هم شمشیر بزند. این معجزه پانامراست. پورشه‌ای که دو برابر میزان دوستانی که دارد، برای خودش دشمن دست و پا کرده.
پورشه پانامرا توربو از کجا آمد؟
شکی نیست که 911 نماد پورشه است. کوپه اسپرتی که تمام تاریخ این خودروساز آلمانی را تحت‌الشعاع قرار داده می‌دهد. خودرویی که تبدیل به معیار تولیدات پورشه شده است. مثلاً شرکت اواسط دهه 90 میلادی یک «بچه 911» به اسم Cayman/Boxster را ساخت، که یک تجربه ارزان‌تر و کوچک‌تر از آن کوپه رؤیایی را برای مشتریان فراهم کرده بود؛ اما برای آنهایی که یک 911 در قد و قواره بزرگ‌تر می‌خواستند، چی؟ منظورمان شاسی‌بلند نیست. کاین و ماکان از قضیه جدا هستند. در واقع یک 911 خانوادگی می‌خواستند.
پورشه می‌دانست چه می‌خواهند. یک خودرویِ لوکسِ فول‌سایزِ فول‌آپشنِ 4 نفره که موتور-جلو باشد و وزنش هم حدود 2 تن. تازه این خودروی خانوادگی باید خواص اسپرت‌گرایی 911 را هم داشته باشد. خروجی این استراتژی سال 2009 در نمایشگاه شانگهای برای دنیا رونمایی شد و Panamera به دنیا آمد.
بررسی طراحی پورشه پانامرا توربو
اولین نسل پانامرا مثل تمام دیگر تولیدات پورشه، وارث ژنتیک 911 بود. اصلاً پورشه اصرار دارد که تمام فرزندانش از یک الگوی بصری مبتنی بر سنت طراحی 911 استفاده کنند. این تأثیرگذاری را می‌شود حتی روی مدل برقی شرکت یعنی تایکان هم حس کرد.
حجیم‌تر بودن پانامرا نسبت به 911 در نسل اول استادانه اجرا شده بود. مخصوصاً چراغ‌های جلوی عظیم‌الجثه‌اش که به‌خوبی روی بدنه پهن‌پیکر آن نشسته بود. شاید به دلیل این سازه درشت‌اندام بود، که پانامرا در بازارهای جهانی و البته ایران خودمان هم با استقبال روبرو شد؛ اما خودرویی که امروز به استقبالش رفتیم مربوط به نسل دوم است. نسلی که در 2016 آمد و با طراحی‌اش جواب خیلی‌ها را داد.
این یک کنایه بود به ماجرای فیس‌لیفت سال 2013 نسل اول. اتفاقی که موجی از انتقادها را روانه پورشه کرد. منتقدین می‌گفتند که زور پورشه برای طراحی پانامرا تمام شده. حتی آنقدر ایده ندارد که بعد از 4 سال بتواند یک فیس‌لیفت متفاوت را بسازد. منتقدین بیراه نمی‌گفتند. پانامرا فیس‌لیفت نسبت به مدل استاندارد واقعاً فرق چندانی نداشت.
اوضاع برای پورشه و پانامرای محبوبش خوب پیش نمی‌رفت. تا این‌که نسل دوم با یک تحول خیره‌کننده در گرافیک ظاهری رونمایی شد. پس دوباره می‌گوییم که این مدل با طراحی‌اش جواب خیلی‌ها را داد. بزرگ‌ترین تفاوت نسل اول و دوم از نظر طراحی این بود که پانامرای قدیمی یک لیفت‌بک به حساب می‌آید.
مدرنیته در اوج زیبایی به پانامرا تزریق شده بود. استفاده از چراغ‌های جدید 4 نقطه‌ای با این‌که یک رویکرد تکراری (مثل 718 و ماکان و ...) بود ولی به طرزی تحسین‌برانگیز روی این خودرو بیشتر دلبری می‌کند. نمای عقبی هم چیزی نیست که برای پورشه‌بازها شوکه‌کننده و دور از انتظار باشد. چیزی شبیه به این را روی مدل 911 همان سال هم دیده بودیم. البته ایده فضای مشکی بین چراغ‌های عقب واقعاً جالب بود.
بررسی کابین و امکانات پورشه پانامرا توربو
بفرمایید داخل. اینجا کابین برای یک خلبان طراحی شده یا یک راننده؟ آخ چقدر دنبال همچین چیزی بودیم. یک لوکسِ اسپرتِ واقعی. پورشه با هنر خودش معنای تازه‌ای به فلسفه طراحی لوکس-اسپرت بخشیده است. خیلی وقت‌ها در مطالب خودرویی به راحتی از این واژه استفاده می‌شود؛ اما هیچ دقت کردید که اساساً لوکس بودن در تناقض با اسپرت‌گرایی است؟
خودروهای اسپرت یا همان مدل‌های مسابقه‌ای، به سادگی‌شان معروف هستند. در حالی که لوکس‌ها همیشه با زرق‌وبرقشان شناسایی می‌شوند. حالا چطور می‌شود که پورشه توانسته روی پانامرا این ترکیب را با چیره‌دستی تمام اجرا کند؟
به دلیل فضای بیشتر این خودرو نسبت به سایر کوپه‌های شرکت، دست‌وبال طراح برای بازی با المان‌های داخلی بازتر بوده. مثلاً روی داشبورد حالا نمایشگر بزرگ‌تر و دکمه‌های بیشتر خودنمایی می‌کنند. این وضعیت برای صندلی‌های عقب و جلو هم دیده می‌شود. حجیم‌تر، عریض‌تر و پهن‌تر و قشنگ‌تر.
شاید پانامرا اولین خودروی بازار ایران بود که به معنی واقعی کلمه «فول آپشن» محسوب می‌شد. ست دکمه‌های روی کنسول و داشبورد و سقف و عقب و جلوی این خودرو واقعاً ترسناک بود. لیست آپشن‌های پانامرای نسل اول را نمی‌شد در یکی دو ورق کاتالوگ جمع‌وجور کرد. حالا شما فکر کنید می‌خواهیم درباره تجهیزات و امکانات نسل دوم صحبت کنیم. پس بریم سراغ مهم‌ترین چیزها.
اولین چیزی که به چشم می‌آید حذف دکمه‌های فیزیکی و مکانیکی است تا فلسفه مدرنیته در این خودرو به خوبی اجرا شود؛ اما این به معنی حذف عملکرد آن‌ها نیست. بخشی عمده‌ای از کنترل آیتم‌های رفاهی به منوهای نمایشگر مرکزی منتقل شده‌اند. نمایشگری که پورشه مدعی است برخلاف تمام مدل‌های قبل با کیفیت HD تولید شده است. نمایشگری با سایز 12.3 اینچ که تکمیل‌کننده دو نمایشگر کمکی 7 اینچی (پشت آمپر و اطلاعات-سرگرمی) هستند.
بحث نمایشگر شد، نمایشگر بین دو صندلی عقب هم یادمان نرود. گرم‌کن و سردکن که بماند، صندلی‌های جلو این ماساژور هم دارند. سیستم صوتی حیرت‌انگیز 3 بعدی این خودرو از برند Burmester هستند، که سمفونی گوش‌نوازی از تمام نت‌ها را تولید می‌کنند. یکی از ویژگی‌های نسخه‌های ناب مسابقه‌ای پورشه، پکیج Sport Chrono است. وجود این آپشن را می‌توان به راحتی از روی ساعت زمان‌گیری مخصوص پیست که روی داشبورد نصب شده، تشخیص داد. اسپرت کرونو مجموعه‌ای تنظیمات مخصوص عملکردهای سنگین و سرعتی است که روی سختی فرمان، سیستم تعلیق، جعبه‌دنده، ترمزها و میزان انتقال گشتاور به چرخ‌ها نظارت می‌کند.
غیر از این‌ها، پانامرا توربو مجهز به دوربین دید در شب و سامانه InnoDrive است که شامل یک کروز کنترل ویژه می‌شود، که با استفاده از اطلاعات دریافتی از رادارها، دوربین‌ها و جی‌پی‌اس، می‌تواند کنترل گاز و ترمز و تعویض دنده را به‌صورت هوشمند به دست بگیرد. در آخر هم این‌که غیر از انتخاب صدای خروجی اگزوز به‌عنوان یکی از آپشن‌های قدیمی و هیجان‌انگیز پورشه، در این خودرو سیستم تعلیق بادی 3 مرحله‌ای هم نصب شده است.
بررسی مشخصات فنی پورشه پانامرا توربو
بیایید این قسمت را یکجور دیگر شروع کنیم. خُب یک سری اطلاعات خام همیشگی داریم. مثل پیشرانه 4 لیتری هشت سیلندر V شکل دو توربو که 541 اسب‌بخار قدرت و 770 نیوتن‌متر گشتاور دارد. طولش بیش از 5 متر است و وزنش (در حالت خالص) حدود 2 تن. با جعبه‌دنده 8 سرعته PDK می‌تواند این سازه را در 3.4 ثانیه به صد کیلومتر برساند و بعدش هم به سرعت نهایی 317 کیلومتر برساعت (رسمی 306) برسد. حجم باک پانامرا توربو 90 لیتر اعلام شده و 9.3 لیتر هم در هر صد کیلومتر بنزین مصرف می‌کند. این شد اطلاعات کلی این خودرو.
اما یک سری اطلاعات به‌دردبخور هم داریم، که فقط مخصوص پورشه‌بازها است. پیشرانه این خودرو از نوع دوقلوی Hot-V است؛ یعنی توربوشارژرها بین دو ردیف 4 تایی سیلندرها قرار می‌گیرند. این هندسه باعث کاهش لگ توربو و طبیعتاً افزایش سرعت پاسخگویی پیشرانه می‌شود. دلیلش هم مشخص است؛ مسیر هوای فشرده‌شده تا رسیدن به سیلندرها، کوتاه شده.
مورد دیگر چیزی است که در بعضی از «خودروهای اَدایی» دیده می‌شود ولی نه در یک خودروی لوکس-اسپرت مثل این. آن هم سیستم مدیریت غیرفعال کردن سیلندر یا به قول خارجکی‌ها Cylinder Deactivation است. با توجه به حجم بالای پیشرانه و تعداد نامتعارف سیلندرهای پانامرا توربو (نسبت به خودروهای معمولی)، این سیستم هوشمند از کل بلوک پیشرانه، در سرعت‌های پایین و یا توقف‌های درجا و پشت‌سرهم، سوخت‌رسانی به 4 سیلندر را متوقف می‌کند تا مصرف بنزین کاهش پیدا کند.
یکی از طوفانی‌ترین نکات فنی این خودرو سیستم فرمان‌پذیری چرخ‌های عقب هستند. این خودرو یکی از اولین مدل‌ها در کلاس خودش بود که از فناوری Rear-Axle Steering استفاده می‌کرد. نحوه عمل به این صورت است که در سرعت‌های پایین چرخ‌های عقب در جهت مخالف چرخ‌های جلو می‌چرخند (برای کاهش قطر گردش) و در سرعت‌های بالا برای افزایش پایداری در همان جهت چرخ‌های جلو حرکت می‌کنند.
باز هم هست. یک زمان پورشه به دلیل استفاده از ترمزهای سرامیک-کربنی حسابی در دنیا خبرساز شده بود. در نسل جدید تولیدات شرکت با حفظ همان فناوری در دیسک‌ها، حالا فناوری ترمزهای کامپوزیتی با روکش تنگستن کارباید (همون کاربید تنگستن) هم دیده می‌شود. به لطف این ویژگی نه فقط ترمزگیری سریع‌تر و دقیق‌تر شده است، بلکه حالا از نظر سلامتی و محیط زیستی دیسک و لنت ترمز گرد و خاک کمتری تولید می‌کنند و درنهایت با پایین آوردن میزان سایش موجب افزایش طول عمر سیستم ترمز می‌شود.
و اما نکته آخر. کاری به این نداریم که این خودرو چقدر می‌تواند با استون مارتین و کادیلاک سرشاخ شود. مهم این است که پورشه پانامرا توربو در تست‌های تأییدشده توانسته به سرعت واقعی ۳۰۶ کیلومتر برساعت برسد که هم از مرسدس AMG E63 S و هم از ب‌ام‌و M5 سریع‌تر است. همین برای ما و شما بس!
عکاس: عرفان اسلام‌پناه
نویسنده : نیما حدادی
منبع : باما
